Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Έχουν περάσει 133 χρόνια από την ματωμένη Πρωτομαγιά του Σικάγου και οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο τιμάμε τους ηρωικούς αγώνες της εργατικής τάξης με ΑΠΕΡΓΙΑ. Τιμάμε όλους αυτούς που δε βολεύτηκαν με τα ψίχουλα, όλους αυτούς που δε λύγισαν μπροστά στις απειλές των εργοδοτών και του κράτους. Τιμάμε όλους αυτούς που δε δίστασαν να δώσουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.

• 

• 

Το παρακάτω απόσπασμα είναι χρονικό που έγραψε ό Χοσέ Μαρτί μετά τις εκτελέσεις, το 1887 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Nacion” του Μπουένος Άιρες.
«Νέα Υόρκη, Νοέμβρης 1887
Κύριε διευθυντά της «Nacion»
Ούτε ο φόβος προς την κρατική δικαιοσύνη, ούτε η τυφλή συμπάθεια προς αυτούς που την απορρίπτουν, πρέπει να οδηγεί την κριτική σκέψη των λαών, καθώς και αυτόν που αφηγείται τα γεγονότα.
Την ελευθερία υπηρετεί άξια μόνον αυτός που την προφυλάσσει από εκείνους που την καταστρέφουν με τα λάθη τους. Δεν αξίζει τον τίτλο του υπερασπιστή της ελευθερίας εκείνος που από φόβο δικαιολογεί τα βίτσια και τα εγκλήματά τους.
Ούτε, επίσης, αξίζουν συγνώμη εκείνοι, που, ανίκανοι να δαμάσουν το μίσος και την αντιπάθεια που τους προκαλεί το έγκλημα, κρίνουν τα κοινωνικά εγκλήματα χωρίς να γνωρίζουν και να εκτιμούν τις ιστορικές αιτίες που τα γέννησαν.
Με επιβλητική πορεία, και σκεπασμένα τα φέρετρά τους με λουλούδια και τα πένθιμα πρόσωπα των οπαδών τους, έφτασαν στον τάφο οι 4 «αναρχικοί» εργάτες, οι οποίοι εκτελέστηκαν στην αγχόνη, καθώς και εκείνος που αυτοκτόνησε με μια βόμβα δυναμίτη, που είχε κρυμμένη στα μαλλιά του.
Οι νεκροί είχαν κατηγορηθεί σαν δράστες και συνένοχοι του θανάτου ενός αστυνομικού, κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για το θάνατο έξι εργατών από τα χέρια της αστυνομίας, στη σύγκρουση που έγινε γύρω από το μοναδικό εργοστάσιο που δούλευε, παρά και ενάντια στην απεργία.
Είχαν κατηγορηθεί ότι κατασκεύασαν και εκσφενδόνισαν τη βόμβα που σκότωσε τον αστυνομικό, και μετά προκάλεσε το θάνατο άλλων έξι και τραυμάτισε πολλούς.
Το δικαστήριο καταδίκασε τον έναν σε 15 χρόνια φυλακή και τους άλλους 6 με ποινή το θάνατο στην αγχόνη.
Σαν σταγόνες αίματος που φέρνει η θάλασσα, ήταν στις ΗΠΑ οι επαναστατικές θεωρίες των Ευρωπαίων εργατών. Ομως, ήλθαν μετά ο διαβρωτικός πόλεμος, η δύναμη και η κυριαρχία των ισχυρών, η δημιουργία κολοσσιαίων περιουσιών, η μετανάστευση από την Ευρώπη και η επάρκεια εργατών διατεθειμένων να υπηρετούν τα ανόσια
συμφέροντα. Η Δημοκρατία μετατράπηκε σε μια καμουφλαρισμένη μοναρχία. Οι Ευρωπαίοι μετανάστες κατήγγειλαν με οργή τα δεινά που πίστευαν ότι είχαν αφήσει οριστικά πίσω τους, στη δεσποτική πατρίδα τους.
Συνηθισμένοι οι εξουσιαστές αυτής της χώρας να χρησιμοποιούν την ψήφο σαν μέσο πίεσης, ούτε καταλαβαίνουν, ούτε δικαιολογούν εκείνους που μιλάνε για αίμα και για ένοπλη εξέγερση των εργαζομένων.
Ομως, αν και οι ουσιαστικές διαφορές στις πολιτικές πρακτικές, η ασυμφωνία και η αντιπαλότητα των φυλών που διεκδικούν την υπεροχή εμπόδιζαν την άμεση δημιουργία ενός εργατικού κόμματος με ομόφρονες μεθόδους και σκοπούς, η ομοιότητα του πόνου τους επέσπευσε τη συντονισμένη δράση όλων όσοι υπέφεραν.
Εφτασε η άνοιξη χωρίς φόβο. Χωρίς το φόβο του κρύου, με τη δύναμη που δίνει το φως και με την ελπίδα ότι θα καλύψουν με τις αποταμιεύσεις του χειμώνα τις πρώτες πείνες, αποφάσισαν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι, σε όλη τη χώρα, να απαιτήσουν από τα εργοστάσια να μην ξεπερνάει η δουλιά τις 8 νόμιμες ώρες.
Οποιος θέλει να ξέρει, αν αυτό που ζητούσαν ήταν δίκαιο, ας έρθει εδώ. Να τους δει να επιστρέφουν σαν κουρασμένα βόδια, στα βρώμικα σπίτια τους, ενώ έχει φτάσει η νύχτα. Να τους δει να έρχονται από μακριά, τουρτουρίζοντας οι άνδρες, χλωμές και ξεχτένιστες οι γυναίκες.
Στο Σικάγο η Αστυνομία χτυπάει τους εργαζόμενους
Οι εργάτες, αποφασισμένοι να αποκτήσουν με το νόμιμο μέσο της απεργίας τα δικαιώματά τους, γύριζαν την πλάτη στους σκοτεινούς ρήτορες του αναρχισμού και σ’ εκείνους που τραυματισμένοι από το ξυλοκόπημα και τις αστυνομικές σφαίρες αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν στο επικείμενο χτύπημα με σίδερο στο σίδερο. Εφτασε ο Μάης. Οι εργάτες μαζικά εγκατέλειψαν τα εργοστάσια. Ομως, στο εργοστάσιο του Mc Cormick οι εργάτες δούλευαν. Η φτώχεια τούς έκανε να στρέφονται ενάντια στα αδέλφια τους. Ενα συννεφιασμένο απόγευμα, ο μαύρος δρόμος, έτσι ονομάζεται αυτός του Mc Cormick, γέμισε από εξαγριωμένους εργάτες που ύψωναν τη γροθιά τους ενάντια στον καπνό που έβγαινε από το εργοστάσιο.
Στ’ αλήθεια, θέλουμε να δούμε πού θα στρέψουν το πρόσωπο αυτοί οι προδότες!
Τις οχτώ χιλιάδες έφτασαν μέχρι που νύχτωσε. Καθισμένοι σ’ ομάδες πάνω στα ξεφλουδισμένα βράχια, δείχνοντας με οργή τα άθλια σπιτάκια, που ξεχώριζαν σαν κηλίδες λέπρας, μέσα από το άγριο τοπίο. Χτύπησε η καμπάνα της λήξης της δουλιάς στο εργοστάσιο. Οι εργάτες ξεριζώνουν όλες τις πέτρες του δρόμου, τρέχουν προς το εργοστάσιο, σπάνε όλα τα κρύσταλλα.
Πίσω τους η Αστυνομία…
«Εκείνοι, εκείνοι είναι. Αυτοί που, για το μεροκάματο μιας ημέρας, βοηθάνε να καταπιέζονται τα αδέλφια τους».
Πέτρες!
Οι εργάτες στον πύργο του εργοστασίου, φοβισμένοι, μοιάζουν με φαντάσματα. Ξερνώντας φωτιά, μέσα σε λυσσασμένο πετροβόλημα, οι αστυνομικοί αδειάζουν τα πιστόλια τους πάνω στο πλήθος, που αμύνεται με πέτρες. Οταν το πλήθος απομακρύνεται προς τις συνοικίες του, αργά το βράδυ, κρυφά οι εργάτες θάβουν 6 πτώματα.
Βράζουν τα στήθη από οργή…
Να ενωθούν με τους «αναρχικούς»;
«Στα όπλα, εργαζόμενοι!» κραυγάζουν οι «αναρχικοί», σε μια φλογερή προκήρυξη που όλοι διαβάζουν με θλίψη.
«Στα όπλα ενάντια σ’ αυτούς που σας σκοτώνουν, γιατί ασκείτε τα ανθρώπινα δικαιώματά σας».
«Αύριο, θα συγκεντρωθούμε» – συμφωνούν οι «αναρχικοί» – «και αν μας χτυπήσουν θα τους κοστίσει ακριβά».
«Ολοι πρέπει να πάμε οπλισμένοι».
Και από το τυπογραφείο της «Arbeiter» βγήκε η προκήρυξη που καλούσε τους εργάτες να συγκεντρωθούν στην πλατεία του Haymarket, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στις δολοφονίες της αστυνομίας.
Συγκεντρώθηκαν γύρω στις 50.000 εργάτες, με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, για να ακούσουν εκείνους που έδιναν φωνή στον πόνο τους.
Ο Spies από το βήμα μίλησε για την προσβολή, με καυστική ευγλωττία και με σκοπό να δυναμώσει το φρόνημά τους για τις αναγκαίες αλλαγές. «Είναι εδώ η Γερμανία, η Ρωσία, ή η Ισπανία;», έλεγε ο Spies. Τη στιγμή που ο Rekjen ρωτούσε, αν ήταν διατεθειμένοι να πεθάνουν πολεμώντας ενάντια στην κτηνώδη εργασία που τους επέβαλαν, έγινε γνωστό ότι έφτασε η αστυνομία.
Εχουν πιστόλια στα χέρια. Φτάνουν στο βήμα. Διατάζουν τη διάλυση της συγκέντρωσης. Δεν υποχωρούν αμέσως οι εργαζόμενοι.
«Τι έχουμε κάνει ενάντια στην τάξη;», ρωτά ο Fielden, πηδώντας από το βήμα. Αρχίζει η αστυνομία να πυροβολεί.
Και τότε φάνηκε να κατεβαίνει πάνω στα κεφάλια τους, γλιστρώντας στον αέρα, μια κόκκινη κλωστή.
Τρέμει η γη, βυθίζεται το βλήμα τέσσερα πόδια στο στήθος της. Πέφτουν βρυχώμενοι ο ένας πάνω στον άλλο οι στρατιώτες των πρώτων γραμμών. Οι κραυγές ενός ετοιμοθάνατου ξεσχίζουν τον αέρα.
Η αστυνομία με υπεράνθρωπη προσπάθεια, πηδάει πάνω από τους συγκεντρωμένους και ρίχνει χειροβομβίδες ενάντια στους εργαζόμενους που αντιστέκονται.
«Ας φύγουμε, χωρίς να ρίξουμε ένα πυροβολισμό», λένε κάποιοι.
«Ας αντισταθούμε», λένε άλλοι.
Μερικά λεπτά αργότερα δεν υπήρχαν στην πλατεία παρά φορεία, μπαρούτι και καπνός. Σε εισόδους και στα υπόγεια έκρυβαν για άλλη μια φορά οι εργάτες τους νεκρούς τους. Να περιγράψεις τον τρόμο του Σικάγου και της Δημοκρατίας; Ο Spies τούς φαίνεται Ροβεσπιέρος, ο Engel, Μαρά και ο Parsons, Δαντόν. «Στην αγχόνη οι γλώσσες και οι σκέψεις!».
Οι «αναρχικοί», ο ένας μετά τον άλλο, συλλαμβάνονται. Τριακόσιες συλλήψεις σε μια ημέρα. Είναι τρομαγμένη η χώρα, οι φυλακές γεμάτες.
Η δίκη; Ολα όσα ειπώθηκαν, αποδείχτηκαν. Ομως, δεν αποδείχτηκε ότι οι οκτώ «αναρχικοί», που κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία αστυνομικών, είχαν προετοιμάσει και καλύψει μια συνωμοσία, η οποία τελείωσε με το θάνατό τους.
Οι εφτά καταδικάστηκαν σε θάνατο στην αγχόνη. Ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Ομως, δεν πρέπει να πεθάνουν οι εφτά. Ο χρόνος περνάει. Το Σικάγο, από τύψεις ή φόβο, ζητάει επιείκεια με την ίδια ζέση που πριν ζητούσε τιμωρία.
Οι δικηγόροι, οι απεσταλμένοι των εργατικών ενώσεων, οι συγγενείς των καταδικασμένων ικετεύουν τον κυβερνήτη να δώσει χάρη. Ναι! Ο κυβερνήτης δε δίνει χάρη. Θα εκτελεστούν για παραδειγματισμό.
Ηδη μπήκε η νύχτα.
Μέσα από θορύβους και μουρμουρητά ακούγονταν οι τελευταίες σφυριές του ξυλουργού στο ικρίωμα.
Στο τέλος του διαδρόμου της φυλακής υψωνόταν το ικρίωμα. «Ωχ, τα σχοινιά είναι καλά, τα δοκίμασε, ήδη, ο διοικητής!».
«Ναι, η αστυνομία είναι στο πόδι: δε θα αφήσει κανένα να πλησιάσει στη φυλακή».
Γέλια, τσιγάρα, ποτά, καπνός πνίγουν τα κελιά των ξύπνιων υπόδικων. Στον πηχτό αέρα τα ηλεκτρικά φώτα σπιθοβολούν. Ακίνητος πάνω στα κάγκελα των κελιών κοιτάζει το ικρίωμα ένας γάτος, όταν ξαφνικά μια μελωδική φωνή ενός απ’ αυτούς τους ανθρώπους, που τους θεωρούν θηρία, τρεμουλιαστά στην αρχή, παλλόμενη στη συνέχεια, ήρεμη στο τέλος, ακούστηκε από ένα κελί.
Ο Engel τραγουδούσε τον «Υφαντή» του Χάινε.
«Τρέχα, τρέχα χωρίς φόβο, αργαλειέ μου!
Τρέχα καλά μέρα και νύχτα
Χώρα καταραμένη, χώρα χωρίς τιμή
Με σταθερό χέρι τα ρούχα σου μαντάρουμε
Τρεις φορές, τρεις, την κατάρα υφαίνουμε
Μπροστά, μπροστά ο υφαντής!»
Και ξεσπώντας σε λυγμούς, ο Engel έπεσε στην κουκέτα του, βυθίζοντας στις παλάμες του το γερασμένο πρόσωπό του.
Βγαίνουν από το κελί στο στενό διάδρομο
«Καλά;», «καλά»…
Δίνουν τα χέρια, χαμογελούν…
«Πάμε!»
Βάζουν το πόδι στην καταπακτή.
Τους δένουν τα πόδια, τον ένα μετά τον άλλον, με ένα σχοινί.
Τους καλύπτουν το πρόσωπο με κουκούλες…
Και ηχεί η φωνή του Spies που τρυπάει κόκαλα:
«Η φωνή που πάτε να πνίξετε θα είναι πιο δυνατή στο μέλλον απ’ όσες λέξεις θα μπορούσα να πω εγώ τώρα».
Ο Engel λέει: «Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου».
«Ανδρες και γυναίκες της αγαπημένης μου Αμερικής», αρχίζει να λέει ο Parsons.
Ενα σινιάλο, ένας θόρυβος, η καταπακτή υποχωρεί, τα σώματα αιωρούνται στον αέρα.
Στο κοιμητήριο, όταν μέσα στο σκοτάδι κατέβαζαν τα πτώματα των εκτελεσμένων, ακούστηκε μια φωνή βαριά και εξαγριωμένη:
«Εγώ δεν κατηγορώ ούτε τον δήμιο, ούτε τον διοικητή, ούτε το έθνος… κατηγορώ τους εργαζομένους του Σικάγου, που επέτρεψαν να πεθάνουν οι λαμπροί φίλοι τους».
Το πλήθος επέστρεψε στα σπίτια τουΚαι έγραφε την επομένη η «Arbeitez Zeitung»: «Εχουμε χάσει μια μάχη, φίλοι μας, όμως θα δούμε στο μέλλον τον κόσμο οργανωμένο με δικαιοσύνη. Ας είμαστε έξυπνοι όπως τα ερπετά, και άκακοι όπως τα περιστέρια».

Το 1936 το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα είχε μία ιδιαίτερη δυναμική. Στη Θεσσαλονίκη το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο μπροστά στον κίνδυνο της δικτατορίας του Μεταξά καλεί τους εργαζόμενους σε αγώνες για Δημοκρατία, αύξηση των ημερομισθίων και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Ηδη από την Ανοιξη μια σειρά κλάδοι εργαζομένων βρίσκονται σε κινητοποίηση. Οικοδόμοι, οδηγοί, τροχιοδρομικοί, τσαγκάρηδες, μηχανουργοί, τυπογράφοι και κυρίως οι καπνεργάτες.

Η ζωή των χιλιάδων καπνεργατών είναι μαρτυρική. Τα μεροκάματά τους πολύ χαμηλά, ζούνε μέσα στην αβεβαιότητα, ποτέ δε γνωρίζουν αν την επαύριο θα έχουν δουλειά για να μπορέσουν να θρέψουν τις οικογένειες τους, οι οποίες καθημερινά απειλούνται από τη λιμοκτονία και τη φθίση. Την ίδια ώρα τα κέρδη των καπνοβιομηχάνων και των καπνεμπόρων είναι αμύθητα, αφού τα καπνά είχαν ιδιαίτερα ικανοποιητικές τιμές, φυσικά χωρίς να επωφελούνται, από την κατάσταση αυτή οι καπνοπαραγωγοί. Το Κράτος, στέλνει τον χωροφύλακα με τον υποκόπανο του να κυνηγήσει τον προλετάριο, όταν αυτός διαμαρτύρεται για την αφόρητη καταπίεση που υφίσταται από την εργοδοσία.

Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης που απεργούσαν από τα τέλη Απρίλη, στις 8 του Μάη δέχονται την επίθεση της Αστυνομίας. Την ώρα που οι διαδηλωτές συγκρούονται στήθος με στήθος με τους χωροφύλακες, οι κάτοικοι που τα σπίτια τους βρίσκονται στις γύρω περιοχές, ρίχνουν από τα μπαλκόνια εναντίον των δυνάμεων καταστολής ό,τι βρουν μπροστά τους. Δεκάδες εργάτες τραυματίζονται, πολλοί από αυτούς από σφαίρες, ενώ συλλαμβάνονται γύρω στους 100. Σε αλληλεγγύη προς τους καπνεργάτες κατεβαίνουν σε απεργία οι περισσότεροι εργατικοί κλάδοι της Θεσσαλονίκης καθώς και οι επαγγελματίες και οι έμποροι. Το ανερχόμενο εργατικό Κίνημα κέρδιζε ήδη και τα μεσοστρώματα, γεγονός που ανησυχούσε σοβαρά τους αστούς, οι οποίοι έβλεπαν ότι χάνεται η ισορροπία των κοινωνικών δυνάμεων και μαζί η κυριαρχία τους. Η κυβέρνηση επιστρατεύει τους εργάτες μεταφορών και συγκοινωνίας.

Η Ενωτική ΓΣΣΕ και η ΓΣΣΕ καλούν τους απεργούς να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι τη νίκη. Το Σάββατο 9 του Μάη η Θεσσαλονίκη είναι μία πολιορκημένη πόλη. Περιπολίες του Στρατού και της χωροφυλακής με θωρακισμένα αυτοκίνητα και ιππικό περιπολούν στους δρόμους και πολυβόλα είναι στημένα στα κεντρικά σημεία. Οι χωροφύλακες επιτίθενται σε διάφορα σημεία της πόλης κατά των απεργών. Στις συνοικίες χτυπούν οι καμπάνες και άνθρωποι κάθε ηλικίας τρέχουν να συμπαραταχτούν με τους απεργούς. Οι χωροφύλακες που ήταν ταμπουρωμένοι στο Μπεζεστένι χτυπούν στο ψαχνό τους διαδηλωτές που βρίσκονται στη γωνία Εγνατίας και Βενιζέλου και σε λίγο πέφτει ο πρώτος νεκρός, ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης.Οταν την επαύριο της σφαγής ο Γιάννης Ρίτσος αντικρίζει στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» την ιστορική φωτογραφία με τη μάνα του Τούση να θρηνεί το νεκρό γιο της, κλείνεται στη σοφίτα του σπιτιού του και γράφει το αθάνατο έργο του τον «Επιτάφιο».

Στο μεταξύ τεράστιες φάλαγγες διαδηλωτών κρατώντας για σημαίες μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα των πρώτων θυμάτων διασχίζουν τους δρόμους φωνάζοντας «Κάτω οι δολοφόνοι» και «Να φύγει η Κυβέρνηση Μεταξά». Σε πολλές περιπτώσεις δέχονται και πάλι επιθέσεις από τη χωροφυλακή. Ωστόσο πολλές ομάδες στρατιωτών βάζουν τα όπλα τους πυραμίδα και αρνούνται να ρίξουν στο λαό. Τα θύματα της βάρβαρης επίθεσης ήταν 20 νεκροί διαδηλωτές και 300 τραυματίες.

Τη νύχτα της 9ης προς 10η Μάη η Θεσσαλονίκη ήταν στα χέρια των διαδηλωτών, ενώ οι χωροφύλακες κλείστηκαν στα τμήματα για να αποφύγουν το λιντσάρισμα. Την επόμενη μέρα, την Κυριακή, η κηδεία των θυμάτων πήρε παλλαϊκό χαρακτήρα, αφού υπολογίζεται ότι στο νεκροταφείο συγκεντρώθηκε το σύνολο του πληθυσμού της πόλης. Το βράδυ όμως της ίδια μέρας η κυβέρνηση στέλνει στη Θεσσαλονίκη μεγάλες δυνάμεις στρατού και το πρωί της Δευτέρας αρχίζει πογκρόμ συλλήψεων εκατοντάδων αγωνιστών, πολλοί από τους οποίους έμειναν φυλακισμένοι σ’ όλη την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά που αργότερα παραδόθηκαν χέρι με χέρι στους Γερμανούς και εκτελέστηκαν.

«Η ζωή του καπνεργάτου είναι πάντοτε μαρτυρική και αγωνιώδης, διότι ποτέ δε γνωρίζει αν αύριον θα έχη εργασίαν και ψωμί για τα παιδιά του και πάντοτε το κατάντημά του είναι η λιμοκτονία και η φθίσις… Αλλως τε, τα κέρδη των καπνεμπόρων, που από ετών αποκομίζουν, είναι τοιαύτα, ώστε έπρεπε μόνοι των να αυξήσουν το ημερομίσθιον των εργατών, τα δε καπνά μας πωλούνται εις τοιαύτας ικανοποιητικάς τιμάς, ώστε να είναι δυνατή ασυζητητί η από πάσης απόψεως βελτίωσις της τραγικής θέσεως του καπνεργάτου, όστις κατά μέγιστον όρον δεν εργάζεται πλέον του πενταμήνου το έτος και κατόπιν περιμένει ελεημοσύνη από το ΤΑΚ, οπόθεν εκδιώκεται συχνά με τον υποκόπανον του χωροφύλακος…
Είναι κοινόν μυστικόν ότι η περισσότερον προσοδοφόρος επιχείρησις είναι το καπνεμπόριον. Τα κέρδη των καπνεμπόρων είναι αμύθητα, λόγω της ελλείψεως κοινωνικής πολιτικής…
…Το κράτος και πάλιν ηθέλησε να αποδείξη ότι δουλεύει μόνον εις το κεφάλαιον και διά την εξυπηρέτησιν αυτού διαθέτει τα πάντα, ενώ αυτό εν δεδομένη στιγμή εγκαταλείπει το κράτος και φεύγει, μένουν δε και φορολογούνται και σκοτώνονται εκείνοι ακριβώς εναντίον των οποίων στρέφεται σήμερον στενώς συνεργαζόμενον κράτος και κεφάλαιον».

Από κύρια άρθρα της εφημερίδας «Εφημερίς των Βαλκανίων», που δημοσιεύθηκαν από 30.4 έως 13.5.1936

Σήμερα…

Ειδικά σήμερα που και στο δικό μας κλάδο η καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων έχει γίνει καθημερινότητα (βλ ωράριο εργασίας, εντατικοποίηση, πίεση για στοχοθεσίες, εξελίξεις σε θυγατρικές και κόκκινα δάνεια κλπ), που οι μισθοί δεν επαρκούν για την κάλυψη βασικών αναγκών μας, οι ήρωες της εργατικής Πρωτομαγιάς αποτελούν φάρο που δείχνει τον δρόμο που κάθε εργαζόμενος πρέπει να βαδίσει, τον δρόμο του αγώνα.
Δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες από την απόφαση της ΟΤΟΕ να ανακαλέσει την απεργία που είχε κηρύξει μπροστά στη διεκδίκηση της υπογραφής της ΣΣΕ και που οδήγησε τελικά στην νέα κλαδική σύμβαση που μοιράζει ψίχουλα για τους τραπεζοϋπάλληλους, ενώ εξασφαλίζει την απόλυτη ηρεμία για να συνεχίσουν οι τραπεζίτες την επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Είναι άλλωστε γνωστά σε όλους τα σχέδια των τραπεζιτών για αποσχίσεις κλάδων, για μειώσεις προσωπικού και για κατασχέσεις λαϊκών κατοικιών. Απέναντι στα σχέδια τους βάζουμε τις δικές μας ανάγκες.
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Γυρίζουμε την πλάτη στη συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΟΤΟΕ που θέλει τους εργαζόμενους στο περιθώριο, να μένουν ευχαριστημένοι με τα ψίχουλα που τους πετάνε οι τραπεζίτες και απαντάμε με τη μαζική μας συμμέτοχη στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με το πανό και τις σημαίες του Κλαδικού Σωματείου Χρηματοπιστωτικού.
Μαζί με τους εργαζόμενους και των υπολοίπων κλάδων στέλνουμε ξεκάθαρο μήνυμα στη «συνδικαλιστική μαφία» της ΓΣΕΕ που δε δίστασε να υιοθετήσει όλη τη χρυσαυγήτικη επιχειρηματολογία για να επιτεθεί στις δυνάμεις τουΠΑΜΕ και να μπορέσει να υλοποιήσει την αποστολή της, να βάλει τους εργοδότες μέσα στα σωματεία και της λέμε πως οι εργοδότες και τα τσιράκια τους δεν έχουν θέση μέσα στα εργατικά σωματεία!
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΛΑΔΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΤΙΣ 9.30 ΠΜ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΒΟΥΛΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΤΙΣ 10.30 ΠΜ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

• Αθήνα:Στις 10.30 π.μ., στο Σύνταγμα.
• Πειραιάς: Στις 10:30 π.μ., στην πλατεία Καραϊσκάκη
• Θεσσαλονίκη: Στις 10.30 π.μ., στο Άγαλμα Βενιζέλου
• Αγρίνιο: Στις 10.30 π.μ. στην κεντρική πλατεία 
• Άρτα: Στις 10 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο
• Αλεξανδρούπολη : Στις 10.30 π.μ. στο Δημαρχείο
• Βέροια : Στις 10 π.μ. πλατεία Ωρολογίου
• Βόλος: Στις 10 π.μ. στην πλατεία Πανεπιστημίου
• Γιάννενα: Στις 10 π.μ., μπροστά στο Εργατικό Κέντρο
• Γιαννιτσά: Στις 11 π.μ. πλατεία ΕΠΟΝ (πεζόδρομος)
• Γρεβενά : Στις 10 π.μ. στην Κεντρική Πλατεία
• Δήλεσι: Στις 10.30 π.μ. στην πλατεία
• Δράμα : Στις 10 π.μ. στην Κεντρική Πλατεία
• Έδεσσα: Στις 10.30 π.μ. Μικροί Καταρράκτες
• Ελευσίνα: Στις 10.30 π.μ.  στην πλατεία Ηρώων 
• Ζάκυνθος: Στις 10.30 π.μ., στο παλιό Εργατικό Κέντρο
• Ηγουμενίτσα: Στις 10 π.μ. στον Πεζόδρομο – ΟΤΕ.
• Ηράκλειο: Στις 10 π.μ. στην πλατεία Ελευθερίας
• Θάσος : Στις 10 π.μ. στα Λιμενάρια
• Θήβα: Στις 10.30 π.μ. στον πεζόδρομο
• Ικαρία:στις 12 μ. στην πλ. Ευδήλου.30 π.μ., μνημείο εκτελεσμένων Καισαριανής
• Καβάλα : Στις 10 π.μ. στην Κεντρική Πλατεία
• Καλαμάτα: Στις 10 π.μ. στην κεντρική πλατεία
• Καρδίτσα: Στις 10 π.μ. πλατεία Πλαστήρα
• Καστοριά : Στις 10.30 π.μ. απέναντι από πρώην Νομαρχία
• Κατερίνη : Στις 10.30 π.μ. στη Κεντρική Πλατεία
• Κέρκυρα: Στις 10 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο
• Κεφαλονιά : Στις 10 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο
• Κιλκίς : Στις 10.30 π.μ. στην πλατεία Ειρήνης
• Κοζάνη: Στις 10 π.μ. στον πεζόδρομο
• Κομοτηνή : Στις 10 π.μ. στην Κεντρική Πλατεία
• Κόρινθος: Στις 10.30 π.μ. στο πεζόδρομο (Εθνική Τράπεζα)
• Κως: Στις 10.30 στην πλ. Ελευθερίας 
• Λαμία:Στις 10 π.μ. στην πλατεία Πάρκου
• Λάρισα:Στις 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία της πόλης
• Λαύριο: Στις 11 π.μ., στο Άγαλμα Μεταλλωρύχων
• Λέσβος : Στις 11 π.μ. στην Πλατεία Σαπφούς
• Νάξος:Στις 11 π.μ., στην πλατεία παλιού Δημαρχείου στην παραλία
• Νάουσα: Στις 10 π.μ.: Απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία
• Ναύπακτος:Στις 10.30 π.μ. στην πλατεία στο Κεφαλόβρυσο
• Ναύπλιο:Στις 10.30 π.μ. στην πλ. Φιλελλήνων
• Ξάνθη : Στις 10.30 π.μ. στην Κεντρική Πλατεία
• Πάτρα:Στις 10 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο
• Πολύγυρος : Στις 10.30 στο Δημαρχείο
• Πτολεμαΐδα : Στις 10 π.μ. στο παλιό πάρκο
• Ρέθυμνο : Στις 10 π.μ. στο Δημαρχείο
• Σάμος:Στις 10 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο 
• Σέρρες : Στις 10.30 π.μ. στην πλατεία Ελευθερίας
• Σπάρτη : Στις 10.30 π.μ. στην Κεντρική πλατεία
• Τρίκαλα : Στις 10 π.μ. στην Κεντρική Πλατεία
• Τρίπολη:Στις 10.30 π.μ., στην πλ. Πετρινού
• Φλώρινα : Στις 10.30 π.μ. στην Κεντρική Πλατεία
• Χαλκίδα: Στις 10.30 π.μ., στην Παραλία.
• Χανιά: Στις 10 π.μ. στην πλ. Αγοράς