Το Αγωνιστικό Μέτωπο στο ΣΕΤΑΠ είναι η συνέχεια της  ΕΣΑΚ-ΑΤΕ

Η Ενιαία Συνδικαλιστική Αγωνιστική Κίνηση ATE (ΕΣΑΚ-ATE) δρούσε στο χώρο της ΑΤΕ τριάντα περίπου χρόνια, ενώ συνεχίζει σήμερα στην Τράπεζα Πειραιώς στο ΣΕΤΑΠ.

Στην ΟΤΟΕ συμμετέχει και εκφράζεται με το ψηφοδέλτιο του Αγωνιστικού Μετώπου και στη ΓΣΕΕ και στο ΕΚΑ με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ

Οι δυνάμεις της έδωσαν μάχη μαζί με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα για τη δημιουργία του ΠΑΜΕ που σήμερα αποτελεί το αποκούμπι για τους εργαζόμενους . Η ισχυροποίηση του είναι η πραγματική ελπίδα για τους εργαζόμενους.

Τα τελευταία χρόνια οι δυνάμεις της είναι ιδρυτικά μέλη του Κλαδικού σωματείου στο χώρο του χρηματοπιστωτικού Συστήματος. Ένα σωματείο που έχει μέλη του όλους τους εργαζόμενους στον κλάδο ανεξάρτητα από σχέση εργασίας , αν είναι μόνιμοι τραπεζουπάλληλοι οι συμβασιούχοι, ενικοιασμένοι κλπ.

Οι εργαζόμενοι που ανήκουν ή συνεργάζονται με την ΕΣΑΚ δεν καταθέτουν αλλά ούτε και κρύβουν την κομματική τους ταυτότητα (αν έχουν) η οποία δεν είναι ίδια για όλους.

Αυτό που καταθέτουν είναι:
– Η γνώση ότι χωρίς αγώνες, χωρίς αντίσταση και δίχως ταξικές συγκρούσεις τίποτε μέχρι σήμερα δε θα είχε κατακτηθεί.
– Η διάθεσή τους να αντισταθούν στις αντεργατικές πολιτικές και να συνεχίσουν τον αγώνα κόντρα στη λογική της διαχείρισης, της υποταγής και του συμβιβασμού.

-Η αντίληψη ότι κριτήριο των διεκδικήσεων είναι οι ανάγκες των εργαζομένων και όχι οι αντοχές της οικονομίας

Ανεξάρτητα από πολιτικές, ιδεολογικές ή άλλες αντιλήψεις η ΕΣΑΚ συσπειρώνει σήμερα συναδέλφους που όχι μόνο ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ και ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ την υπάρχουσα κατάσταση αλλά και παλεύουν για να συγκροτήσουν ένα αγωνιστικό ταξικό πόλο στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο που θα αποτελεί την ασπίδα των εργαζόμενων, θα ανοίγει το δρόμο της αποτελεσματικής τους αντίστασης και αντεπίθεσης στις αντιλαϊκές πολιτικές και την εργοδοτική αυθαιρεσία.

Μετά τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα τις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές στον ίδιο εργασιακό χώρο διατηρούνται ακόμα πολλοί συνδικαλιστικοί σύλλογοι.

Η θέση μας είναι ότι οι εργαζόμενοι από όποια τράπεζα και αν προέρχονται έχουν κοινά συμφέροντα και δέχονται την ίδια επίθεση από την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Η διαίρεσή τους που συντηρούν οι άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις υπονομεύει την ενότητά τους και διευκολύνει τα σχέδια της εργοδοσίας.

Για το λόγο αυτό οι δυνάμεις στον Όμιλο Πειραιώς ενώθηκαν σε ένα συνδυασμό με το όνομα ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και παλεύουν για την ενοποίηση όλων των συλλόγων σε ένα και την αλλαγή των συσχετισμών με την ισχυροποίηση των ταξικών δυνάμεων στον Όμιλο και στον κλάδο.

Τα μέτρα που οδήγησαν σε μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές, κ.α., είχαν προσχεδιαστεί πολύ πριν από την κρίση, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πιο ειδικά από το 1993, με τη «Λευκή Βίβλο», δηλαδή αφορούσαν στο σύνολο των χωρών της ΕΕ και ήταν ανεξάρτητα από τη φάση στον κύκλο της καπιταλιστικής αναπαραγωγής.

Πρόκειται για τις λεγόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις.

Ο στρατηγικός αυτός σχεδιασμός προωθείται στοχευμένα, μεθοδικά και σε βάθος χρόνου από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις σε κάθε χώρα. Τα μέτρα αυτά βρήκαν την ταχύτερη και πλήρη ανάπτυξή τους, ειδικά στην Ελλάδα, από το 2010 και μετά.

Οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, που, ειδικά στην Ελλάδα, προχώρησαν με ταχύτητα και επιβλήθηκαν με «τη φωτιά και το σίδερο» στη διάρκεια της κρίσης, είχαν ως στόχο όχι μόνο την προστασία του μονοπωλιακού κεφαλαίου από την κρίση, με τη μεταφορά των συνεπειών στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά και την μακροπρόθεσμη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας στις σχετικά νέες συνθήκες του διεθνούς ανταγωνισμού.

Ωστόσο στο πλαίσιο της ενιαίας στρατηγικής προωθούνται:

• Ενιαία πολιτική για δραστική μείωση των μισθών και μεροκάματων με σειρά μέτρων που αποσκοπούν στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την προώθηση μορφών εναλλακτικής και μερικής απασχόλησης με διάφορες μορφές: Εργασία ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, ατομικές συμβάσεις, μίνι τζομπς, συμβάσεις με την ώρα, συμβόλαια μηδενικού ωραρίου, κ.ά.
• Κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, της μονιμότητας στη δουλειά στο Δημόσιο και ορισμένης πιο σταθερής στον ιδιωτικό τομέα, γενικευμένες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όπως: Διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ενεργός κι ανενεργός χρόνος εργασίας (Οδηγία Σέρκας) κατάργηση υπερωριών, απελευθέρωση των απολύσεων, απελευθέρωση των υπηρεσιών στην ενιαία αγορά με την Οδηγία Μπολκεστάιν το 2006, την Οδηγία για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, την «Πράσινη Βίβλο» για τον εκσυγχρονισμό του Εργατικού Δικαίου στον 21ο αιώνα κ.ά. Πολιτικές που είναι ενταγμένες στη στρατηγική της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας σε βάθος χρόνου και στην προσαρμογή των εργατικών μισθών και μεροκαμάτων στα πολύ χαμηλά επίπεδα που διαμορφώνονται στη διεθνή καπιταλιστική αγορά (Κίνα, Ινδία, κ.λπ.).
• Ενιαία πολιτική για τη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και, πριν από όλα, για τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης (συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια), επέκταση της ιδιωτικοποίησης, των επαγγελματικών Ταμείων.
• Πολιτικές για τη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων και την αξιοποίηση των μεταναστών ως φτηνής εργατικής δύναμης και μοχλού πίεσης για συνολική μείωση μισθών και μεροκαμάτων.
• Νέους νομικούς κατασταλτικούς περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας, αποφάσεις δικαστηρίων και νομολογίες περί καταχρηστικών απεργιών κ.λπ.
• Η επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης εκδηλώνεται επίσης και με τις αυξήσεις σε ζωτικής σημασίας είδη λαϊκής κατανάλωσης (π.χ. ηλεκτρικό ρεύμα, συγκοινωνίες κ.λπ.), παρά τη γενική μείωση του πληθωρισμού.

Αναγκαία προυπόθεση σήμερα για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση είναι η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος , η ανάπτυξη δηλαδή ,εργατικού κινήματος ικανού να αντιπαρατεθεί με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικά και σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολουμένων και αγροτών στην ενιαία και επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας.

Σε αυτό το δρόμο οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στην ΕΣΑΚ και το ΠΑΜΕ θα δίνουν αταλάντευτα τη μάχη μέχρι την τελική νίκη του κόσμου της εργασίας.