Το φιλότιμο περισσεύει, η συνείδηση θέλει δουλειά!

Αποσχίσεις, εθελοντικές και επιβαλλόμενες εθελούσιες, μετακινήσεις, δανειζόμενοι εργαζόμενοι για πάγιες ανάγκες… Συνάδελφοι φεύγουν, συνάδελφοι δεν αντικαθίστανται. Νευραλγικά τμήματα αποδεκατισμένα… οικονομικές υπηρεσίες, πληροφορική, προϊοντικές μονάδες, οργάνωση. ‘Φεύγουμε στις 9 το βράδυ, και πάλι, παίρνουμε με βαλιτσάκια στο σπίτι μας τα τιμολόγια’, ‘δεν έχω developers να το τρέξω, έχουμε μείνει πια τόσο λίγοι’, ‘κάτι πρέπει να γίνει, δεν αντέχω άλλο, δουλεύω και τα Σαββατοκύριακα πια’. Το μόνο που ακούγεται στα μεταξύ μας τηλεφωνήματα είναι η απόγνωση.

…Κι οι στόχοι ολοένα αυξάνονται. Τα έργα απαιτούν άμεση υλοποίηση για την επίτευξη των στόχων και την αύξηση της κερδοφορίας.

Εναπομείναντες συνάδελφοι σηκώνουν το βάρος του μειωμένου δυναμικού. Άνθρωποι που δουλεύουν πια για δυο και τρεις ρόλους ο καθένας. Άνθρωποι καλωδιωμένοι από το σπίτι μέχρι το βράδυ για να ολοκληρώσουν τα διαρκώς αυξανόμενα. Άνθρωποι υπεύθυνοι. Επαγγελματίες και ευσυνείδητοι ως προς τις υποχρεώσεις τους.

‘Με πιέζουν πολύ, κάνε κάτι σε παρακαλώ’. Συνάδελφοι που συμμερίζονται την πίεση του συναδέλφου και προσθέτουν διαρκώς ώρες στην ημέρα τους για να εξυπηρετήσουν το συνάδελφο! Μια, απίστευτη αλυσίδα αλληλεγγύης μεταξύ συναδέλφων στη διαρκώς αυξανόμενη πίεση…Πόση δυναμική κρύβεται πραγματικά εκεί! Το συνειδητοποιείς συνάδελφε;

Για ποιόν χάνουμε τη ζωή μας, κι εσύ κι εγώ; Το ωράριό μας τελειώνει, κι εμείς συνεχίζουμε. Συνειδητοποιείς συνάδελφε τη δύναμή σου; Συνειδητοποιείς ότι είναι η δική σου δουλειά μόνο που κινεί αυτόν τον οργανισμό; Συνειδητοποιείς συνάδελφε ότι με το δικό σου φιλότιμο ο οργανισμός αυξάνει εσαεί κερδοφορία κι εσύ χάνεις τη μία και μοναδική ζωή σου; Κι είναι ωραία η ζωή συνάδελφε. Τόσο ωραία που οφείλουμε να τη ζήσουμε. Κι είναι υπέροχο που με σκέφτεσαι και σε σκέφτομαι. Και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Αλλά οφείλουμε συνάδελφε -στον εαυτό μας ο καθένας αλλά κι ο ένας για τον άλλον- να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την τεράστια δύναμη που έχουμε. Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Και να φιλοτιμηθούμε επιτέλους να βελτιώσουμε και τη δική μας ζωή κι όχι μόνο τα projects του οργανισμού στον όποιον δουλεύουμε.

Ναι, μας αρέσει η δουλειά μας. Αλλά σε αυτήν την κατάσταση στερούμαστε ακόμα και την απόλαυση της ίδιας της παραγωγικότητάς μας πια. Σαν ρομπότ κάθε μέρα να εκτελούμε μόνο. Να προλάβουμε. Αναλωνόμαστε καθημερινά να ολοκληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας κι έχουμε ξεχάσει ότι έχουμε και δικαιώματα συνάδελφε. Είμαστε τόσο εξουθενωμένοι από το καθημερινό ξεζούμισμα που δεν μένει καν χρόνος ούτε να θυμηθούμε αυτά τα δικαιώματα που μας τα στερούν όλο και περισσότερο, πόσω δε μάλλον να αναλογιστούμε ότι αυτό πρέπει να αλλάξει.

Αλλά μπορούμε. Και πρέπει. Μαζί. Όπως δουλεύουμε τώρα και όπως νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Μόνο που πρέπει να βάλουμε πραγματικά εμάς μπροστά, συνάδελφε.

Ο οργανισμός δεν κουράζεται, δεν παίρνει αγχολυτικά για να αντέξει την πίεση, δεν βλέπει στον ύπνο του εφιάλτες, δεν τρέχει με την ψυχή στο στόμα να προλάβει να δει τα παιδιά του, δεν χάνει ηλιοβασιλέματα τις καθημερινές του. Ο οργανισμός αυξάνει μόνο κέρδη με το κόστος της δικής μας ζωής.

Ο οργανισμός, όμως, δεν είναι και απολύτως τίποτα χωρίς όλους εμάς συνάδελφε. Κι εσύ κι εγώ αξίζουμε πολλά περισσότερα! Αξίζουμε αξιοπρεπή δουλειά και αξιοπρεπή ζωή. Να απολαμβάνουμε την παραγωγικότητα και τη δημιουργικότητα της εργασίας μας και να απολαμβάνουμε και τη ζωή μας. Τίποτα λιγότερο!

Αν δεν διεκδικήσουμε μαζί, μαζί θα χαθούμε αγαπημένε μου συνάδελφε!