«Δεν Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Ούτε ο Θεός που μας μισεί!»

Η τράπεζα προχωράει ακάθεκτη στην υλοποίηση των αντεργατικών επιχειρηματικών της πλάνων. Στη συρρίκνωση δικτύου και Κ.Υ., στις εθελούσιες απολύσεις, στις αποσχίσεις, στην εντατικοποίηση της δουλειάς, στο ξήλωμα δικαιωμάτων, στους εκβιασμούς και τους  διωγμούς των εργαζομένων έχει στο πλευρό της την κυβέρνηση, τα επιτελεία των αστικών κομμάτων, αλλά και την εργατική αριστοκρατία της ΟΤΟΕ και των 6 Συλλόγων που δραστηριοποιούνται στην Πειραιώς. Όλοι τους δεν χάνουν ευκαιρία να υποκλιθούν σε κάθε σχέδιο-προσταγή της τράπεζας σε βάρος των εργαζομένων  οι οποίοι βιώνουν τους διωγμούς, την πίεση, τους εκβιασμούς, την ανασφάλεια και είναι απελπιστικά μόνοι, γιατί οι πλειοψηφίες που ψήφισαν και ανέδειξαν στα όργανα των σωματείων τους και της ΟΤΟΕ έχουν αποκλειστικό ρόλο, ως κοινωνικοί εταίροι, την επιτυχία των πλάνων της τράπεζας και της κερδοφορίας των μετόχων. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.  

Η κατρακύλα του συνδικαλιστικού κινήματος του χώρου δεν έχει προηγούμενο. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα της επιθετικότητας της τράπεζας αφορά την απόσχιση σε εταιρεία Κεντρικών Υπηρεσιών, μεταξύ αυτών και των «ψυγείων» που είχε φτιάξει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.  Εδώ και πάνω από 6 μήνες γνώριζαν τα σχέδια της τράπεζας και δεν έριξαν ούτε  “ντουφεκιά”.

Έδωσαν με την απραξία τους χρόνο στην τράπεζα να διώξει έναν αριθμό εργαζομένων με εθελούσια, ώστε να μείνουν λιγότεροι και να τους αποτελειώσει γρηγορότερα και ευκολότερα χωρίς την παραμικρή κοινωνική ένταση ή αναταραχή. Μεσολάβησε το 33^ο Συνέδριο της ΟΤΟΕ το Δεκέμβρη,  όπου η πλειοψηφία της ΔΗΣΥΕ, που ελέγχει την ΟΤΟΕ ούτε έθιξε, ούτε απάντησε, ούτε πήρε μια απόφαση να προστατέψει τους εργαζόμενους τόσο από τις αποσχίσεις  και τη συρρίκνωση του κλάδου, όσο και στην υλοποίηση του νόμου εκτρώματος Χατζηδάκη που επιχειρεί να βάλει ταφόπλακα στη συνδικαλιστική δράση και στη ζωή των σωματείων. Τη στιγμή που η εργοδοσία μας έχει κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο η ΟΤΟΕ ζητάει κοινωνικό διάλογο και συμμετοχή των συλλόγων στα ΔΣ των τραπεζών, προφανώς για να βάζουν και οι εργατοπατέρες την υπογραφή τους στις απολύσεις που γίνονται στον κλάδο. Ντροπή τους! 

 Τέτοιο εκφυλιστικό συνδικαλιστικό κατάντημα του κλάδου δεν έχει προηγούμενο.  

Κατέληξαν έτσι, με την πλατφόρμα Συμφωνίας με την τράπεζα, που θα αποτελέσει το όχημα μεταφοράς χιλιάδων τραπεζοϋπαλλήλων εκτός κλάδου και στο μέλλον προκειμένου να υλοποιηθούν τα σχέδια της εργοδοσίας, χωρίς την παραμικρή σύγκρουση. Η τράπεζα γνωρίζει ότι η υπογραφή της δεν της κοστίζει τίποτα. Διασώζει και τα συνεταιράκια της, της πλειοψηφίας  του ΣΕΤΠ γιατί έχουν να βάλουν πολλές τέτοιες υπογραφές ακόμα… Οι εργατοπατέρες  αγνόησαν επιδεικτικά το λόγο και την παρουσία των ίδιων των εργαζομένων, που βρίσκονταν στην λαιμητόμο της απόσχισης. Απουσίαζαν παντελώς από το κάδρο όλων των «διαπραγματεύσεων» με την τράπεζα και των εξελίξεων τους τελευταίους μήνες. Αν είναι τόσο καλή η Συμφωνία λοιπόν, όπως υποστηρίζουν κάποιοι προτείνουμε να πάνε στην εταιρεία και να δώσουν πρώτοι το καλό παράδειγμα πρόεδροι και γραμματείς των Συλλόγων! Όλοι γνωρίζουμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες «καραβιές» με «Ιφιγένειες» που θα πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό του SUNRISE και της ανάκαμψης της κερδοφορίας της τράπεζας. Θέλουν να αποδεχτούμε εμείς οι εργαζόμενοι σιωπηλά το μοιραίο. Θέλουν την ανοχή μας στα εξοντωτικά σχέδια τους. Θέλουν να σκύψουμε το κεφάλι. Έχουν πετύχει να επικρατεί σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς. Στοχεύουν στο τσάκισμα δικαιωμάτων ώσπου οι απολύσεις, η εντατικοποίηση, η πιο βαθιά εκμετάλλευση με χιλιάδες απλήρωτες ώρες τηλεργασίας,  το διευθυντικό δικαίωμα να αποτελέσουν την νέα αδιαμφισβήτητη κανονικότητα.

Οι εργασιακές σχέσεις δεν είναι ίδιες στο χρόνο. Διαμορφώνονται από τον συσχετισμό ισχύος ανάμεσα σε Κεφάλαιο και Εργασία. Δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσουν και οι δύο. Ένας απ’ τους δυο θα έχει το πάνω χέρι σε κάθε φάση της ταξικής πάλης. Η εργοδοσία έχει με το μέρος της όλο το οπλοστάσιο του συστήματος. Δεν είναι όμως ανίκητη. Η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην οργάνωση της συλλογικότητας, στην οργανωμένη πάλη και στο γεγονός ότι αυτοί είναι, που παράγουν τα κέρδη που καρπώνονται οι μεγαλομέτοχοι που δεν έχουν ιδέα από τραπεζικές εργασίες. Η τράπεζα χωρίς τραπεζοϋπάλληλους δεν είναι παρά ένα κενό κουφάρι.

Μετά τις διαδοχικές αποσχίσεις, την εντατικοποίηση, το κλείσιμο καταστημάτων, την εργοδοτική ασυδοσία, το καζάνι της οργής σιγοβράζει στους χώρους δουλειάς. Η συσσωρευμένη αγανάκτηση αναζητάει διέξοδο. Η διοίκηση της τράπεζας έχει χρεοκοπήσει πρώτα ιδεολογικά, ακόμα και στις συνειδήσεις των στελεχών της!  Ακόμα και μεσαία στελέχη αρχίζουν να συνειδητοποιούν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα στη λειτουργία της τράπεζας στην αντιμετώπιση του παράγοντα εργασία.

Κυβερνήσεις, κόμματα, εργοδοσία, πληρωμένοι κονδυλοφόροι και “πετσωμένα” ΜΜΕ, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν τα πάντα για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Δεν είναι έτσι συνάδελφοι. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία που δεν υποκλίνονται στα κέρδη της εργοδοσίας και στις αγορές δείχνουν το δρόμο διεξόδου μέσα από την ομορφιά του οργανωμένου αγώνα. Ας αναλογιστεί κανείς πόσο διαφορετικά θα βάραινε ο λόγος και η δύναμη του συνδικαλιστικού κινήματος αν είχαμε παντού εστίες αντίστασης. Το ραντεβού του κόσμου της εργασίας, που ζει την ένταση της εκμετάλλευσης στο πετσί του και αρνείται να συμβιβαστεί με τη νέα κανονικότητα που του ετοιμάζουν είναι το Σάββατο 26 Φλεβάρη. Να μη λείψει κανείς.