Το πρόγραμμα εφάπαξ που ξηλώθηκε με τη σύμφωνη γνώμη και των 6 σωματείων προέβλεπε ότι για κάθε χρόνο δουλειάς, την ώρα της συνταξιοδότησης, δικαιούσουν ένα μισθό. Δηλαδή 30 χρόνια δουλειάς 30 μισθούς και μάλιστα με την εγγύηση ότι ανεξάρτητα από την πορεία της επένδυσης που θα επέλεγε η Τράπεζα το ποσό που θα έπαιρνε ο εργαζόμενος δε θα άλλαζε και τυχόν ζημία θα καλύπτονταν από την τράπεζα, δηλαδή πρόγραμμα “εγγυημένων παροχών” όπως λέμε.

Μάλιστα η συμφωνία που είχε καταρτιστεί μεταξύ τράπεζας και ΣΕΤΠ το 1994 προέβλεπε ότι η τράπεζα δεν μπορούσε να υπαναχωρήσει, ούτε να τροποποιήσει το πρόγραμμα παρά μόνο με τη συμφωνία όχι απλά του ΔΣ του ΣΕΤΠ αλλά της Γενικής Συνέλευσης των μελών του (εξ ου και η ηλεκτρονική ψηφοφορία-παρωδία για να αποδεχτούν τα μέλη του ΣΕΤΠ να καταργηθεί το πρόγραμμα για ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ).

Αυτό παρέδωσαν τα 6 σωματεία για να πανηγυρίζουν σήμερα ΟΛΟΙ γιαλαντζί αγωνιστικοί και εργοδοτικοί για ένα πρόγραμμα “εγγυημένων εισφορών” πια και όχι παροχών δηλαδή ο εργοδότης εγγυάται ότι θα καταβάλει το 2% αλλά όχι και ότι θα το πάρεις όταν έρθει η ώρα. Άραγε εργαζόμενοι και σωματεία έχουν ξεχάσει ότι χιλιάδες εργαζόμενοι μεγάλων μονοπωλίων σε όλον τον κόσμο έχασαν τις αποταμιεύσεις τους γιατί τα «βαριά χαρτιά» των «ασφαλών» επενδύσεων τους κατέληξαν σε μια νύχτα πιο φτηνά κι από χαρτί υγείας;

Και για να το κάνουμε με απλά μαθηματικά: για να μαζέψεις στον “κουμπαρά” σου ένα μισθό πρέπει να περάσουν σχεδόν 4 χρόνια εργασίας και στο τέλος δε σου εγγυάται κανείς ότι θα τα πάρεις ενώ με το προηγούμενο πρόγραμμα ένας χρόνος δουλειάς σήμαινε ένας μισθός στον κουμπαρά που θα τον έπαιρνες βρέξει-χιονίσει με υποχρέωση της τράπεζας.

Έτσι λοιπόν ξηλώθηκε ένα εφάπαξ, καλύτερο και από των πάλαι ποτέ υπό κρατικό έλεγχο τραπεζών και πήραμε μια παροχή-ψίχουλα και πανηγυρίζουμε κιόλας αφού πρέπει να μπει στο dna των εργαζόμενων ότι ότι σου δίνει ο εργοδότης είναι καλό, άσχετα αν σου δίνει ένα με το ένα χέρι και σου παίρνει εκατό με το άλλο.

Όσο για το αφορολόγητο που μας διασφαλίζουν, ποιος κοινός θνητός-εργαζόμενος έχει εισόδημα τέτοιο από την τράπεζα που να μπορεί να το αποταμιεύει και να το ξεχνάει για να γλυτώσει τη φορολογία: τα μεγαλοστελέχη με τους μισθούς των δεκάδων χιλιάδων ευρώ και τα μαύρα bonus, τα τζιμάνια της αγοράς που έρχονται για μια αρπαχτή τριετίας και ισοπεδώνουν χιλιάδες εργαζόμενους με αποσχίσεις, εθελούσιες ή μη απολύσεις, εντατικοποίηση κλπ.

Δεν πανηγυρίζουμε λοιπόν επειδή η τράπεζα για άλλη μια φορά σταθερά συντονισμένη σε μια μοναδική αξία: τα κέρδη των μετόχων και την πιο αποτελεσματική εκμετάλλευση των εργαζομένων, πέτυχε να διαλύσει ένα πραγματικό πρόγραμμα εφάπαξ και να το αντικαταστήσει με έναν εργοδοτικό μηχανισμός εξατομικευμένων αφορολόγητων παροχών, καλυμμένο με τον «μανδύα» Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης (ΤΕΑ), ο οποίος θα στήσει ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς («κουμπαράδες») για να δίνει μονόπλευρα η τράπεζα αφορολόγητα όσο, όποτε και σε όποιον θέλει, χωρίς καμιά εγγύηση παροχών και χωρίς καμιά δέσμευση. με το ΤΕΑ.

Έτσι προτείνουμε να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι την ένταξή τους στο πρόγραμμα αποκλειστικά και μόνον με την εισφορά 2% της τράπεζας, ούτε ένα ευρώ από τον ιδρώτα τον δικό τους στον «κουμπαρά»

Όσο για τα σωματεία, αφού δεν μπορούν να σώσουν τίποτα με τις δυναμικές παρεμβάσεις των δύο και τριών ατόμων στη διοίκηση,

• τοποθετήσεις σε θέσεις ταμία για να αναγκαστούν εργαζόμενοι να πάρουν την εθελούσια
• ραντεβού κατά μόνας για άσκηση τρομοκρατίας
• ισοπέδωση μέσω job family
• αξιολογήσεις-εργαλείο πίεσης για αποχώρηση
• ατομική στοχοθεσία και “πινακάκια” στα καταστήματα-μπακάλικα ασφαλιστικών προϊόντων
• εντατικοποίηση εν μέσω κορονοϊού που θα γίνει ακόμα χειρότερη με την αποχώρηση των χιλίων της εθελούσιας και μη αποχώρησης
• εξορίες όσων είπαν όχι στη μετάβαση στην intrum
• νέες εξορίες και “τηλε…διαθεσιμότητα” για τους 140 (ή όσων απέμειναν) που κλείνουν τα καταστήματά τους και δεν πήραν την εθελούσια

ας πανηγυρίζουν για το ΤΕΑ μαζί με τη Διοίκηση, κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα, την πάπια δηλ, βάζοντας πλάτη σε φαινόμενα “Μολάων” κρατώντας ως μέλη τους ακόμα και αυτούς που πιέζουν εργαζόμενους με πολλά χρόνια μπροστά τους μέχρι τη σύνταξη και οικογενειακές υποχρεώσεις να φύγουν με μισθούς τριών χρόνων εν μέσω πανδημίας για να μην μείνουν πίσω στο διαγωνισμό ποιος γράφει τα περισσότερα μέλη ώστε να σιγουρέψουν ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει ενοποίηση των σωματείων για να διατηρήσουν τα μαγαζιά τους και τους συναδέλφους σε …νιρβάνα.

Καλά …ξεμπερδέματα