ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΙΣ “ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ”. ΜΗΠΩΣ ΠΗΡΕ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΑΘΛΙΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ; ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΘΙΜΟΤΥΠΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΤΙ;
Τόσα εκατομμύρια ξοδεύει κάθε χρόνο η τράπεζα να φιλοτεχνήσει το ανθρώπινο προσωπείο της ψηφιακής καπιταλιστικής επιχείρησης του 21ου αιώνα και μια.. στιγμή αρκεί να σωριαστεί η βιτρίνα σα μεσαιωνικό κατάλοιπο. Η μάσκα πάλι έπεσε και φάνηκε η σαπίλα! Και φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο της εργοδοσίας, που διψάει για αίμα, όπως ο βρικόλακας. Πάνω που η απομόνωση λόγω επιδημίας και το πέρασμα του χρόνου τους βοηθούσαν να σβηστούν τα ίχνη των απολύσεων και οι εργατοπατέρες είχαν «σφουγγαρίσει» το αίμα από το RBU, φρέσκες κόκκινες πιτσιλιές «λέρωσαν» τα γκρι πλακάκια!
Η τράπεζα έκανε μικρή επίδειξη ισχύος. Με ποιο τρόπο, δηλαδή, η εργοδοσία μπορεί μέσα σε 48 ώρες να αποσυντονίσει και να διαλύσει τις προσωπικές ζωές των εργαζομένων, που έχει στοχοποιήσει. Να εξοντώσει αυτούς που επί σειρά ετών προσέφεραν γνώσεις και μόχθο στην κερδοφορία της! Έτσι έδειξε ποιος κοινωνικός εταίρος έχει το πάνω χέρι στους χώρους δουλειάς, που χαλκεύονται οι αλυσίδες όλων εμάς, που ζούμε από το μεροκάματο. Πέρα από τα κοινωνικά κριτήρια που είναι σοβαρά και υπολογίσιμα (προβλήματα υγείας, πολύτεκνοι, ηλικία, χιλιομετρικές αποστάσεις από το σπίτι κ.α) και τις βλαπτικές μεταβολές κατά συρροή (για τις οποίες δεν είπαν κουβέντα τα σωματεία, γιατί άραγε;;), να έχουμε ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως επιχειρούν να εμφανίσουν οι εργατοπατέρες της συμφοράς, γιατί τους βολεύει. Η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία γενικεύεται και κλιμακώνεται. Η ψυχολογική πίεση χτυπάει κόκκινο. Είναι μέρος ευρύτερου σχεδίου που ξεδιπλώνεται με την ανοχή και ενοχή των εργατοπατέρων, που στην ουσία το σεγκοντάρουν. Η υλοποίηση της AGENDA 2020-23 απαιτεί κάτι χιλιάδες λιγότερους και χωρίς δικαιώματα εργαζόμενους.
Μπροστά στο πογκρόμ μετακινήσεων, που ξέσπασε τη προηγούμενη βδομάδα, για άλλη μια φορά πιστοποιήθηκε ο εργοδοτικός χαρακτήρας των Συλλόγων και της ΟΤΟΕ! Προφανώς και γνώριζαν το σχέδιο της τράπεζας ενόψει εθελούσιων απολύσεων και «κάναν το παπί», αλλιώς θα έπρεπε στις ανακοινώσεις τους να καταγγείλουν την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Πράγμα που δεν έκανε κανείς. Κάθε άλλο, ακόμα μια φορά η αντίδρασή τους περιορίστηκε σε υπομνήματα προς τη διοίκηση, γνωστός επίλογος : «καλούμε την τράπεζα να ανακαλέσει κλπ…». Στα παλιά της τα παπούτσια της τράπεζας! Κι εφόσον δεν ανακαλεί τι κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα; Πως απαντά; Έτσι έγινε και με τη δημιουργία των «στρατοπέδων ανεπιθύμητων» c.a.u σε Περισσό και Θεσσαλονίκη, έτσι έγινε και με την κατάργηση του RBU και τις απολύσεις, έτσι έγινε με το ξήλωμα των προγραμμάτων εφάπαξ, έτσι έγινε με την εισαγωγή όλων των νεωτεριστικών μοντέλων της διοίκησης βλ Become & achieve, JFM,κ.α. Εν ολίγοις η εργοδοσία «αλωνίζει». Κάνει ότι γουστάρει. Εργαζόμενοι απελπιστικά μόνοι στο σπίτι τυλιγμένοι όχι μόνον στα ηλεκτρονικά πέπλα της τηλεργασίας, αλλά και της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας! Σύλλογοι με χιλιάδες μέλη δεν είναι σε θέση να κινητοποιήσουν ούτε τα διοικητικά τους συμβούλια! Οι τρεις σωματοφύλακες της κερδοφορίας της τράπεζας ΣΕΤΠ, ΣΕΤΑΠ, ΣΕΥΤΠΕ κάτι ψιθύρισαν μετά από 48 ώρες για τη σφαγή! Με ανακοινώσεις-καρμπόν, που μοιάζουν κηδειόχαρτα, για να πουν ότι έκαναν το καθήκον τους. (Μας έχουν ξεκαθαρίσει εξάλλου σε όλους τους τόνους ότι: δεν πριονίζουν το κλαδί που κάθονται!)
Οι αθρόες μετακινήσεις δεν είναι ούτε «περίεργες» (βλ.ΣΕΥΤΠΕ), ούτε «αιφνιδιαστικές» (βλ.ΣΕΤΠ), ούτε κρύβουν μυστικές «σκοπιμότητες» (βλ.ΣΕΤΑΠ). Μείωση του προσωπικού θέλουν με κάθε κόστος. Διψούν για αίμα. Καταστροφή εργατικής δύναμης επιδιώκουν σε μαζική κλίμακα για ανάκαμψη της κερδοφορίας τους. Είναι υποκριτές οι εργατοπατέρες, που παρουσιάζουν στους εργαζόμενους «κοντόφθαλμη» τη στρατηγική της τράπεζας, γιατί θέλουν να κρύψουν τη δική τους ανυπαρξία και γύμνια. Είναι βαθιά νυχτωμένοι αυτοί που βλέπουν «αδιέξοδα» στο σχέδιο της τράπεζας να διώξει, όσους μπορεί περισσότερους. Κάνουν ότι δε βλέπουν ότι η τράπεζα με την ανακοίνωση των οικονομικών αποτελεσμάτων κάθε εξάμηνο πανηγυρίζει για τη συρρίκνωση θέσεων εργασίας και για τις απολύσεις εργαζομένων, γεγονός που οδηγεί σε άνοδο τα κέρδη της! Η εργοδοσία έχει στρατηγικό σχέδιο και το εκπονεί με αφοσίωση στα συμφέροντα των μεγαλομετόχων σε βάρος των οικογενειών μας. Τα σωματεία ΜΚΟ των προσφορών τι στρατηγικό σχέδιο έχουν, πέρα από το να βοηθήσουν την τράπεζα να υλοποιήσει τα επιχειρηματικά της σχέδια μειώνοντας το προσωπικό; Απολύτως κανένα. Ποτέ δεν παρουσίασαν οι εργατοπατέρες των πλειοψηφιών των σωματείων ένα συνεκτικό σχέδιο δράσης. Ποτέ δεν οργάνωσαν και δεν καθοδήγησαν τα μέλη τους σε μια απαιτητική μαχητική αντεπίθεση απέναντι στην εργοδοτική επιθετικότητα.
Ποιος θα οργανώσει, λοιπόν, συνάδελφοι την απάντησή μας στο ξήλωμα των δικαιωμάτων μας και της ζωής μας αν όχι τα σωματεία μας; Οι Σύλλογοι είναι η συλλογική έκφραση της δύναμής μας. Αλλά ποια σωματεία συνάδελφοι; Αυτά που ελέγχουν οι πλειοψηφίες του εργοδοτικού συνδικαλισμού; Αυτά που λειτουργούν ως θυγατρικές τις τράπεζας; Ας δούμε αυτοκριτικά και με νηφαλιότητα ποιους εκλέγουμε στα όργανα.
Σε ποιους δίνουμε λευκή επιταγή κάθε τρία χρόνια να χειριστούν τα καίρια εργασιακά μας ζητήματα, για να βρεθούμε τελικά μόνοι και απροστάτευτοι στις επιθέσεις της εργοδοσίας;
Πως, πότε και με ποιόν τρόπο τους ελέγχουμε;
Πότε ασχοληθήκαμε σοβαρά και εξασφαλίσαμε τη συμμετοχή μας σε Γενική Συνέλευση όχι για την εκδρομή;
Η μόνη μέριμνα της εργατικής αριστοκρατίας του κλάδου είναι η εξασφάλιση κοινωνικού διαλόγου με τα αφεντικά και τα ανταλλάγματα της υποταγής τους. Εξασφαλίζοντας την συναίνεση των εργαζομένων της βάσης οι εργατοπατέρες-playmobil παραμένουν οι μόνοι «βιδωμένοι» στις καρέκλες για χρόνια, ενώ όλοι εμείς ετοιμάζουμε βαλίτσες! Γι’ αυτό σε αυτούς η τράπεζα εξασφαλίζει την είσοδο στους χώρους δουλειάς για περιοδείες. Είναι οι πιο έμπιστοι υπάλληλοί της. Γνωρίζει ότι χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να ελέγξει τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Αποτελούν θεμελιώδες asset για τους μετόχους και την κερδοφορία της με το αζημίωτο. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για την καρατόμηση εργασιακών δικαιωμάτων, χωρίς «να κουνηθεί φύλλο!». Η εξασφάλιση της εργασιακής ειρήνης για την εργοδοσία είναι πρώτιστο καθήκον της εργατικής αριστοκρατίας μπλοκάροντας και υπονομεύοντας κάθε σπίθα αμφισβήτησης. Εξασφαλίζουν την υποταγή και εμποδίζουν την χειραφέτηση των εργαζομένων, καθιστώντας τους εύκολη λεία στην επιθετικότητα της τράπεζας. Γι’ αυτό αποτελούν μέρος του προβλήματος. Μόνον η αλλαγή συσχετισμών και η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος στον κλάδο και στην τράπεζα μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός πραγματικά μαχητικού σωματείου στην τράπεζα με τους ίδιους τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές στη δράση.
ΠΑΨΕ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΘΕΑΤΗΣ
ΟΛΑ ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, ΑΝ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΣ
Υ.Γ. ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ : Οι προσφορές της στιγμής για ξεκάρφωμα και το ξεκατίνιασμα (χάριν διαφοροποίησης του marketing) μεταξύ των συνδικαλιστικών μαγαζιών σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή στοχεύει να αποπροσανατολίσει από το κύριο, που είναι η επιθετικότητα της τράπεζας, επιχειρεί να κρύψει την ηττοπάθεια κ’ την ομοιότητα της στρατηγικής τους και βέβαια απέχει πολύ από τις αγωνίες και τις ζωτικές ανάγκες της πλειοψηφίας των συναδέλφων.
Απάντηση