Κουβέντα με ένα λουλούδι

“-Κυκλάμινο, κυκλάμινο στου βράχου τη σκισμάδα

που βρήκες χρώματα κι ανθείς, που μίσχο και σαλεύεις;

-Μέσα στο βράχο σύναζα το γαίμα στάλα στάλα,

μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.”

απ΄τα “Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας” Γ.Ρίτσος

Εργατική Πρωτομαγιά 2020. Άλλη μια Εργατική Πρωτομαγιά που φέρει τη σφραγίδα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του Π.Α.ΜΕ. Ένας εορτασμός πλούσιος σε νοήματα, που τον χαρακτήρισαν η απλότητα, η ουσία, η συνέπεια και η αυθεντικότητα και καθόλου τυχαία μέσα από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυα έκαναν το γύρο του κόσμου οι εικόνες της συγκέντρωσης. «Έτσι ήσυχα και απλά ..» που λέει κι ο ποιητής. Μια γνήσια εργατική γιορτή που έστειλε μηνύματα, έδωσε κουράγιο, γέννησε ελπίδα γι’ αυτό ενόχλησε την αντίδραση, από τους πρώτη φορά κυβερνητικούς “αριστερούς” μέχρι τους …αμετανόητους εργοδοτικούς. Βέβαια μόνον το ΠΑΜΕ θα μπορούσε να τιμήσει τους αγώνες της εργατικής τάξης. Ποιος άλλος ; η εργατική αριστοκρατία της ΓΣΕΕ (οι πλειοψηφίες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ κ.α ) 365 μέρες το χρόνο χέρι-χέρι με εργοδοσία και κυβερνήσεις σκάβουν το λάκκο των εργαζομένων, κατεδαφίζοντας εργατικά δικαιώματα.

Κι όταν βέβαια δεν υπήρχε πανδημία, οι εργατοπατέρες με δυσκολία κατάφερναν όλες μαζί οι παρατάξεις τους να μαζέψουν 2 πενηντάρια πούλμαν εκλεγμένους κι αυτοί σκόρπιζαν δεξιά-αριστερά πριν το κλείσιμο των ομιλητών! Ίδια γεύση εκφυλισμού και σήψης κι από την ηγεσία της ΟΤΟΕ και τους Συλλόγους, κάτι “κουρασμένα” παλληκάρια με κομπολογάκι στις σκιερές γωνιές “σκάγανε μύτη” για κανα μισάωρο να χτυπήσουν τη συνδικαλιστική κάρτα κι οι πιο ατσίδες influencers της κοινωνικής δικτύωσης προλάβαιναν ν’ ανεβάσουν καμιά φωτο στο site του μαγαζιού τους για την “πελατεία”! Στην περίπτωση δε σύμπτωσης τριημέρου είχαμε την οργάνωση ξυπόλητων αποδράσεων σε λουσάτα ξενοδοχεία με σκληρή άμιλλα για το καλύτερο πακέτο all inclusive! Φέτος με το κλείσιμο των ξενοδοχείων στριμώχτηκαν εντός της πόλης οι εργατοπατέρες και κάτι έπρεπε να παρουσιάσουν….

Όταν οι εργατοπατέρες αποφασίζουν να γράψουν για εορτασμούς εργατικών αγώνων, όπως της εργατικής πρωτομαγιάς καλή ώρα , βάζουν όλη την μαεστρία των masterchef της ρεφορμιστικής “κουζίνας” που συνδυάζει μπόλικο συναίσθημα, εθιμοτυπία, λίγα επιλεκτικά απομονωμένα ιστορικά γεγονότα, πλούσιο συνδικαλιστικό τυχοδιωκτισμό, μερική τυμβωρυχία, και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από τους συνδικαλιστές, που επιλέγουν από άποψη να αντικαθιστούν τη λέξη εργασία με τον όρο απασχόληση! Απ’ αυτό το σημείο, δηλ. τη βάναυση κακοποίηση του νοήματος της εργασίας, ήδη ξεκινά η ιδεολογική έκπτωση και η λαθροχειρία τους. Με λίγα λόγια “καρφώνονται”, αφού υιοθετούν ακόμα και το γλωσσάρι των αφεντικών!!

Κατ’ αρχήν η εργατική πρωτομαγιά αποτελεί ημέρα σύμβολο της ταξικής πάλης και αγώνα, πράγμα που οι πλατφόρμες του ρεφορμισμού (κατάντημα σε περιεχόμενο ωμού εργοδοτικού συνδικαλισμού πια) έχουν, όχι μόνον απορρίψει, αλλά και πολεμούν λυσσαλέα να ξεριζώσουν από τις συνειδήσεις των εργαζομένων, προάγοντας τον κοινωνικό εταιρισμό και τον κοινωνικό διάλογο στα μέτρα και στα συμφέροντα των εργοδοτών.

Η 1η ΜΑΗ υπογραμμίζει ότι όλα τα εργατικά δικαιώματα είναι αποτέλεσμα ταξικών αναμετρήσεων μέσα από απεργιακές μάχες, που είχαν απέναντι μηχανισμούς του αστικού κράτους, εργοδοτικούς απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, μα και μηχανισμούς ρουσφετιού και εκμαυλισμού συνειδήσεων του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Άρα “στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί” ,όπως λέει ο λαός. Διότι σε ότι αφορά το δικαίωμα στην απεργία οι γνωστές παρατάξεις που πλειοψηφούν στους Συλλόγους, αλλά και στην ΟΤΟΕ έχουν επανειλημμένα στοιχηθεί πίσω από την άποψη ηγεσίας ΓΣΕΕ, υποστηρίζοντας ότι η απεργίες είναι παρωχημένες “έχουν φάει τα ψωμιά τους” και άλλες παρόμοιες ανιστόρητες δοξασίες βγαλμένες από τα αστικά επιτελεία. Έτσι υποκλίνονται στους αρνητικούς συσχετισμούς και στις δυσκολίες του σήμερα για να καταλήξουν να ρίχνουν την ευθύνη στους ίδιους τους εργαζόμενους, που δε συμμετέχουν και οι αγώνες είναι “εκτός του κλίματος”. Κάπως έτσι έχουν καταλήξει οι συγκεκριμένοι εργατοπατέρες, οι καλύτεροι υπονομευτές απεργιών, σκορπώντας την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία στους εργαζόμενους όλα αυτά τα χρόνια προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στην ευόδωση των πλάνων και των στόχων της κερδοφορίας των εργοδοτών. !

Κάποιοι μάλιστα θυμήθηκαν και για τον Σοσιαλιστικό Όμιλο του Σ. Καλλέργη που στα 1893 οργάνωσε τον πρώτο εορτασμό της εργατικής πρωτομαγιάς, απομονώνοντας το, από το στόχο του Καλλέργη που ήταν η εγκαθίδρυση Σοσιαλισμού με όλες τις αδυναμίες που εμπεριείχαν τα πρώτα ανώριμα σκιρτήματα της εργατικής τάξης. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι συγκεκριμένοι εργατοπατέρες, ακραιφνείς απολογητές του σάπιου καπιταλισμού, με τις πρωτοπόρες, για την εποχή του 1893, σοσιαλιστικές ιδέες του Καλλέργη;; και δεν ντρέπονται άραγε που επί των ημερών τους, το αίτημα για οκτάωρο που διεκδικούσε ο Καλλέργης τότε, παραμένει επίκαιρο σχεδόν δυο αιώνες μετά; Πρόκειται για συνδικαλιστική αγυρτεία.

Και βέβαια, έκτοτε η εργατική τάξη συνειδητοποιήθηκε, οργανώθηκε, στρατεύθηκε, ίδρυσε και συσπειρώθηκε γύρω από τον πολιτικό της φορέα, πίστεψε στη δύναμή της, είχε νίκες, πέτυχε ιστορικά επαναστατικά άλματα, πραγματοποίησε ανατροπές και εφόδους στον ουρανό, που συγκλόνισαν τον κόσμο, έσπασε τον πάγο και χάραξε πρωτόγνωρους δρόμους. Αυτό είναι το πραγματικό ουσιαστικό νόημα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, που αποτελεί παρακαταθήκη και μπούσουλα και για το μέλλον της εργατικής τάξης μέχρι την απελευθέρωσή της με την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Πράγματα, βέβαια, που οι εργατοπατέρες των Συλλόγων μας αποσιωπούν επιμελώς και μας πουλούν “φύκια για μεταξωτές κορδέλες” για να μπορούν να επιβιώσουν τα συνδικαλιστικά τους μεσιτικά γραφεία!

Τέλος, αναφέρονται στην Εργατική Πρωτομαγιά και στους αγώνες του παρελθόντος ως κάτι το απολιθωμένο, μυθικό και απόμακρο, ένα είδος μουσειακής μορφής αγώνων, που λες και είναι παραδοσιακές ενδυμασίες που ανασύρουν από το μπαούλο για να παρελάσουν και να “πουλήσουν” ένδοξο παρελθόν. Έτσι κάνουν το συνδικαλιστικό “καθήκον”, τελώντας ένα είδος πιασάρικου μνημόσυνου, ώστε μέσα στην ιδεολογική θολούρα του σήμερα να “ψαρέψουν” ολίγον “αριστερές” συνειδήσεις που θα μετατραπούν σε ψήφους μεθαύριο.. Οι συνδέσεις των αγώνων του χθες με το σήμερα απαγορεύονται δια ροπάλου, όπως και οι αναφορές σε συμπεράσματα, αγωνιστική πείρα, διαχρονικά νοήματα και ιδανικά της εργατικής τάξης. Διότι όλα τούτα δε συνάδουν με τα βιώματα της καθημερινότητας εργαζομένων σήμερα :την αποδοχή Μνημονίων, το “Μένουμε Ευρώπη”, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης , το λουκέτο καταστημάτων, τους εργοδοτικούς εκβιασμούς, τις ‘”φιλικές συνδικαλιστικές νουθεσίες” πηγαίνετε στην intrum, το δανεισμό σε θυγατρικές, τις εκβιαστικές μεταθέσεις, τα ατομικά ραντεβού και το ξεμονάχιασμα από την εργοδοσία, μέχρι τους απολυμένους που …..εξαϋλώθηκαν. Με λίγα λόγια προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας και λερώνουν το νόημα της εργατικής πρωτομαγιάς, όταν το αγγίζουν, οι πάτρωνες του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας!

Συνάδελφοι, και η πείρα από την Εργατική Πρωτομαγιά έρχεται να επιβεβαιώσει για μια ακόμα φορά την ανάγκη να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απαιτείται ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και στον κλάδο. Να προβληματιστούμε ποιους εκλέγουμε αντιπροσώπους στα Δ.Σ και στα συνέδρια. Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας. Αυτό που βλέπουμε σήμερα ακίνητο, διαρκώς αλλάζει. Οι καταστροφικές κρίσεις του συστήματος δε γεννούν μόνο φτώχεια, ανεργία και πολέμους. ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΥΝ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.