ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΒΑΝΤΑΡΟΥΝ ΤΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΔΕΝ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΧΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, ΑΦΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΟ.

Άρθρο 15: «Το Διοικητικό Συμβούλιο συνέρχεται σε τακτική συνεδρίαση μία φορά τον μήνα και σε έκτακτη, κάθε φορά που παρίσταται ανάγκη…».

Μετά από 4 μήνες κλιμάκωσης της εργοδοτικής επιθετικότητας με ανοιχτές πιέσεις και εκβιασμούς άνευ προηγουμένου καθώς και καταιγιστικών εξελίξεων εδέησαν στο ΣΕΤΠ να συγκαλέσουν τακτικό Δ.Σ. στις 09/09/19 (κι αυτό βιαστικά γιατί κάποιοι ήθελαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα της εθνικής ομάδας στο μουντομπάσκετ!!) για να δηλώσουν για μια ακόμα φορά την προσήλωσή τους στα επιχειρηματικά σχέδια της τράπεζας και στο πως θα τα υλοποιήσουν, όσο περνάει από το χέρι τους σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αρνούνται επίμονα να δώσουν απάντηση στο εύλογο ερώτημα, γιατί δεν μας αδειάζουν οι ίδιοι τη γωνιά πηγαίνοντας στην INTRUM για να διασώσουν τη συμφωνία και το γόητρο της τράπεζας;;

Συνάδελφοι, η συμφωνία ΣΕΤΠ, ΟΤΟΕ με την τράπεζα, καθώς και η εργοδοτική τρομοκρατία, που ακολούθησε στη φάση της υλοποίησής της εκφράζει βαθιά προσήλωση στους στόχους των τραπεζιτών και δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ως εργατοπατέρες-εργολάβοι ανέλαβαν να επανδρώσουν με επαγγελματίες την πλατφόρμα της Intrum. Έχει το χάραγμα των επαγγελματιών «γεφυροποιών» της κοινωνικής συναίνεσης στην εκμετάλλευση στον κλάδο. Χάρη σ’ αυτές τις συμβιβασμένες ηγεσίες, ολόκληρες γενιές τραπεζοϋπαλλήλων γαλουχήθηκαν με τα εργοδοτικά «ιδεώδη» των τραπεζιτών, που μας «δίνουν δουλειά»! Εθίστηκαν να προσκυνούν τους ισολογισμούς των τραπεζών και να λιβανίζουν φωτογραφίες των τραπεζιτών στο εικονοστάσι! Είναι μια ακόμα στάση στη σταθερή τροχιά εκφυλισμού των εργατοπατέρων προς την πλήρη ταύτιση με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Είναι οι ίδιοι που με ανακοινώσεις τους δήλωναν πριν λίγα χρόνια: «μένουμε Ευρώπη..» και λιβάνιζαν την Ε.Ε. Όσο περισσότερα ζόρια τραβάει το σαπισμένο ήδη σύστημα τους, τόσο πιο πολύ αναγκάζονται οι πιο αφοσιωμένοι του συνδικαλιστικοί υπάλληλοι να εκτίθενται. Παράλληλα με το χουζούρι, το βόλεμα, το επίδομα, το ρουσφέτι πρέπει να βάζουν πλάτη για το αφεντικό! Όταν διακυβεύεται το κέρδος του, δεν έχει πια «καρότο», το τραπεζικό κεφάλαιο αφήνει τις «γλύκες» του κοινωνικού διαλόγου και πιάνει το μαστίγιο! Και τότε πέφτουν οι μάσκες και δεν τηρούνται τα προσχήματα. Η εργατική αριστοκρατία πρέπει να δικαιολογήσει το θεσμικό ρόλο και το παντεσπάνι της. Αυτό έρχονται να επιβεβαιώσουν οι ανακοινώσεις και η γενικότερη στάση της πλειοψηφίας του ΣΕΤΠ. Έφτασε στο σημείο εκλεγμένος τους να δηλώσει στο πρόσφατο Δ.Σ. ότι δεν μπορούμε να πληρωνόμαστε μισθό από θέσεις εργασίας που χάνονται, αφού δεν έχει δουλειά στη Τράπεζα πια!! Δεν μας ξαφνιάζει το κατάντημα. Ήδη, δυσκολεύεται κανείς να ξεχωρίσει τις ανακοινώσεις του αντιπροσωπευτικού Συλλόγου από τις ανακοινώσεις της διοίκησης! Είμαστε σίγουροι ότι είναι ικανοί και για ακόμα χειρότερα στο συνδικαλιστικό κατήφορο εξυπηρέτησης της τράπεζας.

Συνάδελφοι, στις τελευταίες αρχαιρεσίες του ΣΕΤΠ, τον Ιούνιο του 2017 και την ανάδειξη της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ σε πρώτη δύναμη με ποσοστό σχεδόν 87%, οι δυνάμεις του ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ είχαμε εκτιμήσει ότι οι εργαζόμενοι έχασαν άλλη μια ευκαιρία να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ένα μαχητικό αντιπροσωπευτικό Σύλλογο, πραγματικό αποκούμπι του κάθε εργαζόμενου στην επιθετικότητα της τράπεζας, που εξελίσσεται από τότε με αμείωτη ένταση. Όμως, με τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ στο τιμόνι του αντιπροσωπευτικού και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία και τη στήριξη από το «δεκανίκι» της Ε.Σ.Κ (Ενωτική Συν αδελφική Κίνηση) σε όλα τα ζητήματα εξασφαλίστηκε η συνέχιση και το βάθεμα της εκφυλιστικής πορείας του ΣΕΤΠ μέσα από τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικού διαλόγου με την εργοδοσία. Το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα έδινε αέρα στα πανιά της εργοδοσίας για να κλιμακώσει την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων εξασφαλίζοντας πιο φτηνούς χωρίς δικαιώματα εργαζόμενους. Η αποτελεσματικότητα του εργοδοτικού αντιπροσωπευτικού σωματείου για την εργοδοσία κρίνεται με βάση τα οικονομικά αποτελέσματα και τον ισολογισμό της τράπεζας! Και εκεί οι εργατοπατέρες μας δίνουν κυριολεκτικά επικές μάχες για να μη ξοδευτεί το αφεντικό! Αλήθεια πόσα εκατομμύρια γλύτωσαν οι μέτοχοι από τις επιχ/κές ΣΣΕ της πλάκας χωρίς καμιά αναπλήρωση μισθολογικών απωλειών, από το τζάμπα πρόγραμμα συμπληρωματικής περίθαλψης ΝΝ, από τη διάλυση και ρευστοποίηση των προγραμμάτων εφάπαξ, από τις χιλιάδες απλήρωτες υπερωρίες και τόσα άλλα;;

Δυστυχώς, καθημερινά επιβεβαιώνεται η εκτίμησή μας, ότι η πλειοψηφία του ΣΕΤΠ έχει αναδείξει το αντιπροσωπευτικό σωματείο σε πολυεργαλείο της δκσης της τράπεζας, προκειμένου να υλοποιήσει όλα τα αντεργατικά της σχέδια (AGENDA 2020,2023 κ.α.) εξασφαλίζοντας παράλληλα εργασιακή ειρήνη και σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς. Απέναντι στη εργοδοτική λαίλαπα, που σαρώνει όποιο δικαίωμα έχει απομείνει όρθιο, το αντιπροσωπευτικό σωματείο προκρίνει το συμβιβασμό, την καλλιέργεια ηττοπάθειας, μοιρολατρίας, εκβιασμών, τη λογική του μικρότερου κακού, την απεργοσπασία κατά συρροή και πόσα ακόμα…«με υπευθυνότητα»!! Όλα επιστρατεύθηκαν για να υποκλιθούν οι εργαζόμενοι στους στόχους της τράπεζας. Στα πλαίσια της εξυπηρέτησης του επιχειρηματικού σχεδίου της τράπεζας, οι «υπεύθυνοι» συνδικαλιστές, για τα συμφέροντα της τράπεζας δε διστάζουν να κάνουν το μαύρο άσπρο και στην περίπτωση της συμφωνίας τους για την απόσχιση των ληξιπρόθεσμων δανείων να μιλούν για «εθελοντισμό» και «ίσα δικαιώματα» σε τράπεζα και εταιρεία πράγματα που χαρακτηρίζουν μάλλον περιβάλλον Disneyland, παρά το εργασιακό περιβάλλον της τράπεζας, που είναι πρώτη στη παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης! Η «ρετσινιά» του εργοδοτικού πλέον είναι πολύ λίγη, για να περιγράψει τις μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας ενός σωματείου και πολύ περισσότερο μιας Ομοσπονδίας, προκειμένου να εξυπηρετήσει την τραπεζική κερδοφορία. Όταν χαρακτηριστικά φέρνουν υπογεγραμμένη τη συμφωνία με την τράπεζα, στα μουλωχτά, τη στιγμή που κινδυνεύει το deal της τράπεζας, χωρίς να έχει συνεδριάσει ούτε το Δ.Σ. εδώ και μήνες (!), ούτε τα όργανα της Ομοσπονδίας για να συζητηθεί , εγκριθεί και να απαντηθούν ερωτήματα!

Οι πιέσεις και οι εκβιασμοί της τράπεζας ήταν αναμενόμενοι και επιβεβαιώνουν τη χρεωκοπία της γραμμής της ταξικής συνεργασίας, της εργολαβικής ανάθεσης, του χυδαίου παραγοντισμού, που καλλιεργούν όλες οι ηγεσίες των Συλλόγων και οι συνδικαλιστές «της καρέκλας» στην τράπεζα, προκειμένου να κρατηθούν οι εργαζόμενοι αφοπλισμένοι και αδρανείς στο περιθώριο.

Είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι να μην αρκεστούν απλά στο όχι με οποιαδήποτε μορφή στη μεταφορά στην εταιρεία. Πρέπει να σκεφτούν αναλυτικά και ταξικά. Οι αποσχίσεις δεν είναι ουρανοκατέβατες. Έχουν ψηφιστεί από πολιτικές δυνάμεις με ονοματεπώνυμο, όπως και οι εργατοπατέρες που τις προωθούν έχουν κομματικές ταυτότητες. Σε συνθήκες γενικής υποχώρησης των αγώνων, αποστράτευσης και μοιρολατρίας των εργαζομένων, οι καπάτσοι εργατοπατέρες «πλάσαραν» μια προδοτική για τα εργατικά συμφέροντα συμφωνία, που σε περιόδους με ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν να φέρουν. Ποιος είναι με ποιόν στη συγκεκριμένη μάχη; Ποιος δε θέλει ισχυρό, αξιόμαχο συνδικαλιστικό κίνημα; Ποιος υπονομεύει τους αγώνες; Ποιος μας θέλει ανυπεράσπιστους λοιπόν; Τροχίζοντας το ταξικό τους κριτήριο στο λεπίδι των ζοφερών διλημμάτων, που βιώνουν, οι εργαζόμενοι διακρίνουν ξεκάθαρα ότι πρώτη προτεραιότητα για τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες του κλάδου στη φάση της αναιμικής ανάπτυξης είναι να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα και να ανθίσει η κερδοφορία της τράπεζας, με κάθε κόστος και με λίπασμα τα απομεινάρια εργατικών δικαιωμάτων. Έρχονται νέα κύματα επιθέσεων στο άμεσο μέλλον! Με τι εξοπλισμό θα τα αντιμετωπίσουμε; Με τι σωματείο;

Συνάδελφοι, η φυγή και η αλλαγή Συλλόγου για να ξεφύγουν κάποιοι από τον εξόφθαλμα εργοδοτικό Σύλλογο δεν αποτελεί λύση, γιατί εφόσον έχουν την πλειοψηφία οι ίδιες συμβιβασμένες παρατάξεις, που είναι ταγμένες να υπηρετούν το τραπεζικό κεφάλαιο, πάντα «οι αρεστοί» του αντιπροσωπευτικού θα συζητούν με την εργοδοσία και αυτοί θα υπογράφουν Συμβάσεις, που θα επηρεάζουν τις ζωές όλων μας. Όμως δεν πρόκειται να τους χαρίσουμε το σωματείο. Ο Σύλλογος δεν είναι οι συμβιβασμένοι εργατοπατέρες, που σήμερα τον διοικούν. Οι συσχετισμοί ανατρέπονται. Τα πράγματα αλλάζουν, όσο κι αν θέλουν να πιστέψουμε ότι είναι όλα παγιωμένα και στατικά. Μόνον η συμμετοχή και η αποφασιστικότητα των ίδιων των εργαζομένων μπορούν να βάλουν φρένο στον εκφυλιστικό κατήφορο του αντιπροσωπευτικού σωματείου. Μέσα από την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών μέσα στο Σύλλογο μπορεί να αναζωογονηθεί η συνδικαλιστική ζωή και πράξη. Να μπει φραγμός στην εργοδοτική ασυδοσία. Να μη μπορεί η εργοδοσία να αλωνίζει ανενόχλητη. Κι αυτό μόνον η κινητοποίηση και η συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων μπορεί να το αλλάξει από τα κάτω, ανατρέποντας το κλίμα παθητικότητας και συμβιβασμού, που έχουν επιβάλλει οι εργατοπατέρες.

Καλούμε όλα τα μέλη του Συλλόγου, που διαπιστώνουν αυτόν το ξεπεσμό, χωρίς προηγούμενο, μετατροπής του συλλόγου σε ουρά της τράπεζας και ντρέπονται να δηλώνουν μέλη στην εργοδοτική συνδικαλιστική θυγατρική ΣΕΤΠ, να μην αποδεχτούν στη συνείδησή τους την υποταγή στην εργοδοσία. Να αντιδράσουν μαζικά σε αυτήν την πορεία εκφυλισμού μέσα από τη συμμετοχή τους σε συνελεύσεις, συσκέψεις. Όλοι μαζί τους επόμενους μήνες να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ανατροπής των αρνητικών συσχετισμών στο ΣΕΤΠ. «Εθελούσια» στους εργατοπατέρες άμεσα. Δεν είναι ανίκητοι.

Γίνεται καθημερινά και πιο επίκαιρη η ανάγκη για αλλαγή στο σωματείο. Να μπει φρένο στη μοιρολατρία και στη δουλοπρέπεια. Ένα τέρμα στο ασφαλίτικο δόγμα: «οι τραπεζίτες είναι.. φίλοι μας!». Εμπρός για ένα μαχητικό αντιπροσωπευτικό σωματείο με όργανα που θα λειτουργούν και δε θα είναι «άδεια πουκάμισα», για τις καρέκλες, τα συνδικαλιστικά επιδοματάκια, τις αποσπάσεις και το ραχάτι. Με τακτικές ανοιχτές δημοκρατικές περιφερειακές συνελεύσεις, με επιτροπές κτηρίων Κ.Υ., εκπροσώπους καταστημάτων με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εργαζόμενους χειραφετημένους από τους εργοδοτικούς μηχανισμούς και την προπαγάνδα, με προτεραιότητα τις σύγχρονες ανάγκες μας. Είναι ανάγκη να περάσουμε στην αντεπίθεση με ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί εν τέλει αυτό υπαγορεύουν η επιβίωσή μας και το μέλλον του 21^ου αιώνα.