Σικάτα ψέματα και άξεστες αλήθειες στη σφαίρα του ..εφικτού!

«Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά…» αχολογάει ένα τραγούδι των καιρών του.. «εθελοντισμού»!

Όταν ο έλεγχος της συνείδησης του εργάτη από το αφεντικό τσακίζει κόκκαλα, ο «εθελοντισμός» χτυπάει «στο ψαχνό»! Τα «θέλω» των εργαζομένων καταπιέζονται και ακυρώνονται στο μονόδρομο του τουρνικέ για το πρωινό χτύπημα της κάρτας. Κι όμως θα έπρεπε να αφουγκράζονται τις σύγχρονες ανάγκες τους και όχι να υποτάσσονται στα επιχειρηματικά σχέδια και στις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Ο χαρακτήρας της «εθελοντικής» συμμετοχής στην νέα εταιρεία αποκαλύπτει ότι η αναμέτρηση στο RBU έχει πλευρές ιδεολογικού περιεχομένου.

Η εργοδοσία γνωρίζει ότι έχει εξασφαλίσει από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες την υποταγή και από τις κυβερνήσεις το νομικό οπλοστάσιο, μα πέρα απ’ αυτό είναι σίγουρη για τον εαυτό της και για τον απόλυτο ιδεολογικό έλεγχο των συνειδήσεων των εργαζομένων, δε διστάζει να λασκάρει λίγο «το λουρί», προκρίνοντας τρία στάδια: ενημέρωση, πειθώ και εν τέλει εκβιασμός! Ήδη στήθηκαν επενδυτικές ονειροπαγίδες σκανδιναβικής προέλευσης. Ο ισολογισμός της τράπεζας, το μέρισμα, το επενδυτικό κλίμα αναδεικνύονται σε ρεαλιστικούς «εθνικούς» στόχους για να «ανοίξουν δουλειές» στον άνεργο, στο φτωχό εργαζόμενο, στον απολυόμενο κλπ. και απαιτούν πολιτικοοικονομική σταθερότητα, που θα επιτρέψει να «ανθίσουν» τραπεζικά κέρδη και αιματοβαμμένα πλεονάσματα με «λίπασμα» εργατικά δικαιώματα.

Από κοντά σε ρόλο «λαγού» οι εργατοπατέρες ΟΤΟΕ και ΣΕΤΠ σε αγαστή συνεργασία με την τράπεζα γνωρίζουν καλά τη συμφωνία τράπεζας-Intrum κι όμως αποφεύγουν να απαντήσουν στο μοναδικό καίριο ερώτημα: Κι αν δε δεχτεί κανείς να πάει, τι γίνεται; Που θα βρεθούν οι 1.300; Κι όμως ξέρουν! είναι σίγουροι για την καπατσοσύνη του αφεντικού στο ξεμονάχιασμα και στην ατομική λύση (εξάλλου μέρος του εκβιασμού είναι κι οι ίδιοι)…Κλείνουν με νόημα το μάτι στην τράπεζα να προχωρήσει…όπως αυτή ξέρει στο «ειδικό», ενώ γενικεύουν «επικοινωνιακά» για τη μεγάλη επιτυχία τους να αποσπάσουν από την τράπεζα δεσμεύσεις με πολιτικά και συνδικαλιστικά χαρακτηριστικά!

Τα παραπάνω σικάτα ψεύδη πατούν στο έδαφος του ιδεολογικού μονόδρομου της εργοδοσίας, που έχει χαραχθεί χρόνια τώρα στις συνειδήσεις των πολλών με …ατομικές φιλοδοξίες καριέρας!

Όμοιες αυταπάτες καλλιέργησαν κι οι άλλοι εργατοπατέρες του χώρου σε μια σειρά ζητήματα. Ποιος Σύλλογος τόλμησε να αμφισβητήσει τον μονόδρομο της AGENDA 2020 κ’ 2023, ποιος τόλμησε να φωνάξει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και να καταγγείλει τις μπαρούφες των εταιρικών αξιών; Πρόσφατα η τράπεζα μας καλεί να συζητήσουμε για τις αρχές της «εταιρικής κουλτούρας», δηλαδή ένα δεσμευτικό κοινό συνειδησιακό πλαίσιο ελέγχου και πιστοποίησης συμπεριφορών και τρόπου σκέψης. Ανιστόρητη ταύτιση κοντολογίς εκμεταλλευτή – εκμεταλλευόμενου. Απώλεια ταυτότητας και ταξικής συνείδησης για τους εργαζόμενους. Όλα αυτά στο έδαφος «ρεαλισμού» εργοδοτικών αντιλήψεων με χαρακτήρα στερεοτύπων βαθιά χαραγμένων στη συλλογική συνείδηση. Κάθε τι συλλογικό και τα δικαιώματα των εργαζομένων χαρακτηρίστηκαν παρωχημένα άλλων εποχών. Τα απεμπόλησαν στο βωμό της ζούγκλας της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας. Προκρίθηκαν ατομικές λύσεις! Μα οι φιλοδοξίες γέννησαν και τις φοβίες! Με το ιδεολογικό «καλούπωμα» του μυαλού ακόμα και η Ηθική και Δεοντολογία κατάντησαν “Game of Code”, πράγμα που οδηγεί αργά ή γρήγορα τους εργαζόμενους στον απόλυτο έλεγχο της σκέψης. Αυτά έδωσαν «πάτημα» για απαγόρευση πολιτικών περιοδειών και συζητήσεων. Τα σωματεία δεν έβγαλαν άχνα! Εργαζόμενοι φοβισμένοι, αδυνατούν να σκεφτούν, να πάρουν πρωτοβουλίες, να αμφισβητήσουν, να αντισταθούν στα αντεργατικά σχέδια της τράπεζας. Υιοθετήθηκαν στερεότυπα όπως: «η τράπεζα είναι το σπίτι μας», «ο τραπεζίτης μας δίνει δουλειά», «είμαστε μια ομάδα με κοινούς στόχους και κοινό συμφέρον»!! Η ζημιά έγινε και η διάβρωση των συνειδήσεων προχωράει με την εργοδοτική προπαγάνδα. Σαπίλα διάχυτη στον εταιρικό κορμό.

Ποιο σωματείο βγήκε να καταγγείλει την παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης; Πόσοι εργαζόμενοι το απαίτησαν από το Σύλλογό τους να πάρει θέσει; Πόσοι καταψήφισαν τους Διοικητικούς Απολογισμούς των εργοδοτικών πλειοψηφιών στις Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων; Είχαν ουσιαστική συμμετοχή αυτές οι Γενικές Συνελεύσεις ή έγιναν για τη βόλτα στην Αθήνα με πληρωμένα έξοδα;

Η επιθετικότητα της τράπεζας και το ξήλωμα δικαιωμάτων απαιτούν δυναμική απάντηση και οργάνωση του αγώνα, με μαζική συμμετοχή και θυσίες και αυτά δε γίνονται με κουβεντολόι σε fb & viber. Η αλήθεια είναι ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι εργαζόμενοι εκπαιδεύτηκαν από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες να μην ασχολούνται οι ίδιοι με τα κοινά, συλλογικά συμφέροντά τους κόντρα στην εργοδοσία. Όλα επαφίονταν στη καλή διάθεση της εργοδοσίας. Να μην τους απασχολεί τι είναι Οργανισμός Προσωπικού, τι είναι ΣΣΕ κ.α. Πολλοί δεν γνώριζαν ότι είχαν εφάπαξ αποταμιευτικό πρόγραμμα! Ένα πέπλο άγνοιας πάνω από όλα τα δικαιώματα, που βέβαια ξηλώνει το αφεντικό, μέχρι να εκφυλιστούν όλα σε μια οικειοθελή παροχή λίγο πριν την απόλυση!

Άρα, αντανάκλαση του τι θέλουμε ως εργαζόμενοι, είναι ποιους αντιπροσώπους εκλέγουμε στα σωματεία μας! Και αυτή η διαλεκτική σχέση ατομικού-συλλογικού παίζει ουσιαστικό ρόλο στην ιστορική εξέλιξη.

Συνάδελφοι π.χ με ποσοστό 91% ενέκριναν στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του Σ.Ε.Τ.Π στις 11/5/19 τον απαράδεκτο φιλοεργοδοτικό Διοικητικό Απολογισμό της πλειοψηφίας. Η συντριπτική πλειοψηφία απαξίωσε να παραβρεθεί !! Άλλη μια «λευκή επιταγή» που αποθρασύνει τους εργατοπατέρες να συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα σχέδια της εργοδοσίας με μεγαλύτερη προσήλωση. Εκφυλισμός που εκδηλώνεται με αποχή από τη ζωή και τις δράσεις του σωματείου, γενικές συνελεύσεις-παρωδίες, απογοήτευση, παραίτηση, ψήφο με κριτήριο το ρουσφέτι και το βόλεμα που οδηγούν στη δυσφήμιση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τις πλειοψηφίες που εμπιστεύεσαι την ψήφο σου και εκλέγεις με συντριπτικά ποσοστά, αφού σε έχουν απογυμνώσει από κάθε αγωνιστική πείρα, γιατί ποτέ δε σε ήθελαν χειραφετημένο και αγωνιστή για να μπορούν να ελέγχουν συνειδήσεις με το ρουσφέτι και να πουλάν εκδούλευση στην εργοδοσία κρατώντας τα κεφάλια σκυμμένα, τώρα σου πετάνε «το μπαλάκι» της ευθύνης και σε καθιστούν συνένοχο, γνωρίζοντας ότι σ’ έχει βάλει στο χέρι για τα καλά η σφιχτή «εταιρική διακυβέρνηση» του Ομίλου και τα σκυλιά δεμένα! Τώρα οι εργαζόμενοι γυρεύουν εναγωνίως σωματείο-αποκούμπι για να πιαστούν και δε βρίσκουν! Μα, στη πλειοψηφία τους υπονόμευσαν και απαξίωσαν με τη ψήφο και την αποχή τους το ρόλο που θα έπρεπε να παίζει το σωματείο ! Να μια ακόμα άξεστη αλήθεια!

Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Υπάρχει ελπίδα; Το κλειδί των εξελίξεων το κρατάν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στο χέρι. Η φυγή, η διαγραφή, η μετοίκηση από Σύλλογο σε Σύλλογο ξέρουν καλά ότι δεν αποτελούν λύσεις. Η απάντηση βρίσκεται στο γκρέμισμα βαθιών συντηρητικών αντιλήψεων και στερεότυπων υποταγής και συμβιβασμού του παρελθόντος και στην υιοθέτηση αγωνιστικής στάσης ζωής μέσα στους χώρους δουλειάς. Μόνον ένας φρέσκος άνεμος ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησης μπορεί να εμπνεύσει νέα πρότυπα για τον κόσμο της εργασίας , να μας βγάλει από το τέλμα του συμβιβασμού. Να αντιστρέψει το κλίμα ηττοπάθειας και μοιρολατρίας. Με την ενεργή συμμετοχή, την αντίσταση και την αναβάθμιση του κριτηρίου τους μπορούν οι εργαζόμενοι να δώσουν νέο περιεχόμενο στα σωματεία. Να βάλουν φρένο στην επιθετικότητα της τράπεζας και στο θράσος του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Οι δυνάμεις του ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, παρά την μεθοδευμένη παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης από την εργοδοσία, είναι εδώ και παλεύουν σταθερά και αταλάντευτα, ώστε μέσα από την αλλαγή συσχετισμών και την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος να μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τη χειραφέτηση των εργαζομένων από τον «ρεαλισμό» του αφεντικού, που τους θέλει σύγχρονους σκλάβους. Να συνειδητοποιηθεί ότι ακόμα και το οικονομικό δέλεαρ της αποχώρησης είναι σκλαβιά! Να συνειδητοποιήσουν κοντολογίς οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί του πλούτου, τη δύναμή τους να καθορίζουν τις εξελίξεις και τη ζωή τους.

«Τώρα είπες –τέλος! Πατάω γερά

και με τα δυο πόδια μου πάνω στη γη.

Το γέλιο σου, ξέσπασε αφύσικα, αστράφτοντας

στιλέτο εκδίκησης στο παλιό μας όνειρο.

Βολεμένος εκεί στο παχνί σου,

με το φρέσκο πράσινο χόρτο

θερισμένο από τους τάφους

των αιθεροβαμόνων

μη καταλήξεις, φοβάμαι, πως

πιο γερά ακόμα πατάς με τα τέσσερα».

από «Το φως ωριμάζοντας» Π.Ανταίος