Η απόφ. του ΔΣ.ΕΦΚΑ σχετικά με την εφαρμογή του καταστατικού ΤΕΑΠΕΤΕ και απόδοση σύνταξης μετά από 29,5 χρόνια δουλειάς αποτελεί μια καλή αφορμή για κάποιες σκέψεις και συμπεράσματα ως πολύτιμο αποκρυστάλλωμα πείρας, που δεν πρέπει να περάσει ανεκμετάλλευτη. Μπορεί να αφορά κυρίως συναδέλφους, που αποχώρησαν, αφού πρόλαβαν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα χρόνια υπηρεσίας πριν το νόμο-λαιμητόμο του Κατρούγκαλου (Μάη 2016), ωστόσο, εμείς οι εν ενεργεία, που συνεχίζουμε να πληρώνουμε εισφορές σε ένα ταμείο προσυνταξιοδοτικού χαρακτήρα μέχρι το ηλικιακό όριο των 67, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, νομίζω πρέπει να αποκαλύψουμε τους καλά κρυμμένους ενόχους για να είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας πρώτιστα.     

Πρώτα απ’ όλα αυτή η επιτυχία του Συλλόγου ΔΕΚΟ &Τραπεζών και της Ομοσπονδίας συνταξ.ΙΚΑ αναδεικνύει τον τρόπο που θα πρέπει να λειτουργούν τα σωματεία μας και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι σ’ αυτά, αφοσιωμένοι στην υπεράσπιση με μαχητικό τρόπο των συμφερόντων των εργαζομένων και όχι βολεμένοι εργατοπατέρες στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εργοδοτών και ταγμένοι στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Αμείλικτα μπαίνουν τα ερωτήματα: Ποιους εκλέγουμε συνάδελφοι με τη ψήφο μας στα σωματεία; Πόσο τους ελέγχουμε τι κάνουν;

Κυβερνήσεις συγκεκριμένων κομμάτων με ταυτότητα και υπουργοί με ονοματεπώνυμο: Σιούφας, Γιαννίτσης, Ρέππας, Αλογοσκούφης, Λοβέρδος, Πετραλιά, Κατρούγκαλος κ.α. συνέβαλαν ουσιαστικά στην μεγάλη κλοπή των αποθεματικών των Ταμείων , στο τζογάρισμα & στο βούλιαγμα των Ταμείων και στο σφαγιασμό ασφαλιστικών δικαιωμάτων κατακτημένων με αγώνες για χάρη των συμφερόντων των εργοδοτών. Εθνική οικονομία και κοινό εθνικό οικονομικό συμφέρον στην καπιταλιστική οικονομία της ατομικής ιδιοκτησίας δεν υπάρχει! Υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και ασυμβίβαστα ταξικά συμφέροντα. Επιτροπές Σοφών καθηγητάδων καλοπληρώθηκαν και στήθηκαν επί ώρες στα πάνελ των δελτίων ειδήσεων να κινδυνολογούν για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού! Από κοντά και οι εργατοπατέρες ΓΣΕΕ. ΟΤΟΕ αγωνιούν να μας πείσουν ότι με τις απεργίες δε πετυχαίνουμε κάτι! Στόχοι τους: οι συνειδήσεις των εργαζομένων. Να μας εγκλωβίσουν στη μοιρολατρία, να μας ενσωματώσουν , να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή μας στην πιο βαθιά εκμετάλλευση, στο σχέδιο τους για δουλειά μέχρι βαθιά γεράματα, δηλαδή να μας οδηγήσουν από το γραφείο κατευθείαν στον τάφο. Κάπως έτσι οι εργαζόμενοι συστηματοποιούσαν την απεργοσπασία με το φτηνό επιχείρημα  «εμένα δε με πιάνει.. αυτός ο νόμος»! τελικά όλους μας έπιασαν στο «δόκανο»!

Έτσι π.χ. καταλήξαμε στο γεγονός ότι τα 29,5 χρόνια δουλειάς μας τα έκαναν πάνω από 40 και την ηλικία των 55 την ανέβασαν στα 67 χρόνια (με προοπτική να περάσουν τα 70), τη στιγμή μάλιστα που η εργοδοσία βιάζεται να μας ξαποστείλει το συντομότερο στην ανεργία ή στη σύνταξη πτωχοκομείου και κάνει ότι μπορεί να δείξει πόσο ανεπιθύμητοι είμαστε: εργασιακά γκέτο ψυγεία, εκβιασμοί, εντατικοποίηση, κλείσιμο καταστημάτων, ψηφιοποίηση κ.α. και βράζουμε στο ζουμί μας…

Σήμερα έχοντας μπει για τα καλά στην προεκλογική περίοδο βλέπουμε την αγωνιώδη προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου μέσα από την αγορά τηλεοπτικού χρόνου και τη διαφημιστική δαπάνη για μια ακόμα φορά με περισσό θράσος να ξεπλυθούν από το «αίμα» και τις πολιτικές ευθύνες και να πλασάρουν τη σφαγή εργατικών δικαιωμάτων ως μονόδρομο!

Οι εναλλαγές δήθεν άφθαρτων προσώπων, το ατελείωτο σύρε κι έλα των ίδιων πολιτικών προσώπων, τους ίδιους πολιτικούς φορείς, που έρχονται να ξαναζητήσουν τη ψήφο των εργαζομένων δεν μπορούν να κρύψουν το στόχο τους για να αποτελειώσουν τη βρωμοδουλειά της κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης σε βάρος των εργαζομένων που θέλουν να μας οδηγήσουν πελάτες των Επαγγελματικών Ταμείων και των Ασφαλιστικών Εταιρειών. Ως πότε θα υποκλινόμαστε στο «δε βαριέσαι» και στο «δε γίνεται τίποτα»; Ως πότε θα ξεγελάμε τον ίδιο το εαυτό μας; Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια στα πολιτικά συμπεράσματα; Ως πότε θα ανεχόμαστε συνάδελφοι τους ποικίλους Μαυρογιαλούρους να μπαίνουν με θράσος από το γυαλί στο σπίτι μας και με αναίδεια να ζητούν να τους ψηφίσουμε οικογενειακώς ξανά και ξανά;;