“Με τη τζαμπούνα ήρθαμε                                                                            

τα κάλαντα να πούμε

να σας εδούμε από κοντά

και να σας ευχηθούμε…”                                          

Συνηθίζεται, στο τέλος κάθε χρονιάς, οι άνθρωποι να κάνουμε έναν από-λογισμό των πεπραγμένων της χρονιάς που φεύγει. Το «κλείσιμο χρήσης» δεν αφορά απλά και μόνον τα γεγονότα, που μας φέρνει η ροή του γίγνεσθαι μπρος στα πόδια μας:  αναιμική ανάκαμψη, ενδεχόμενο βαθύτερης καπιταλιστικής κρίσης, ξεδιάντροπο εμπόριο μεταμνημονιακής «ελπίδας», υπερσυσσώρευση πλούτου στα θησαυροφυλάκια των λίγων, επιδείνωση της φτώχειας των πολλών, η «καρδιά» του συστήματος (βλ. τράπεζες) με σοβαρό πρόβλημα, «ποτήρι δίχως πάτο» οι ανακεφαλαιοποιήσεις, οι θυσίες των εργαζομένων μένουν χωρίς αντίκρισμα, έκρηξη των κοινωνικών ανισοτήτων,  οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου κλιμακώνονται και φέρνουν όλο και πιο κοντά πολεμικές αναμετρήσεις και σίγουρα νέες θυσίες για τις ζωές μας, αλλά και τι λιθαράκι βάλαμε κι εμείς οι ίδιοι με το χεράκι μας στην «ξερολιθιά» του καθημερινού αγώνα.

Τα γεγονότα της ίδιας της ζωής μας, ως ανθρώπων της εργασίας, επιβεβαιώνουν σε όλες τις εκφράσεις τους την επιδείνωση της θέσης μας. Το κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας που ταλανίζει τις ζωές μας εντείνεται ιδιαίτερα στην «μεταμνημονιακή» εποχή. Η επιθετικότητα της εργοδοσίας «φουσκωμένη» σε όλα τα επίπεδα: εισόδημα, εργασιακές σχέσεις, ωράριο, υγεία και πρόνοια, συνταξιοδοτικό, εφάπαξ ,δικαιώματα, ελεύθερος χρόνος, αξιοπρέπεια,  προοιωνίζονται συνθήκες ολοκληρωτικού πολέμου: αποσχίσεις, δημιουργία bad banks, απολύσεις, ανεργία, με άλλα λόγια: βρισκόμαστε στο μεταίχμιο ριζικών αλλαγών προς το δυσμενέστερο. Επιστροφή στα χειρότερα σκοτάδια  της πιο βαθιάς εντατικοποίησης μέχρι εξάντλησης, της επιστημονικής και πιο βαθιάς εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας, της δουλειάς μέχρι βαθιά γεράματα και της σύνταξης πείνας του 21^ου αιώνα!

Αμείλικτα «Τα πάντα ρει» λοιπόν. Από τη μια πλευρά η συνεχής ροή αποχαιρετιστήριων επιστολών στελεχών της παλαιάς δκσης, παράλληλα με νέους διορισμούς σε όλα τα επίπεδα μαρτυράει βαθύ ξεκαθάρισμα λογαριασμών και βόλεμα, παρά «εξυγίανση». Πράγμα που γεννάει, εκτός από ευκαιρίες ανέλιξης σε …καπάτσα στελέχη, τουλάχιστον αμηχανία, τριγμούς και κλονισμούς πίσω από τη λαμπερό lifestyle του Citilink. Το τραπεζικό μονοπώλιο κάθε άλλο παρά χαίρει άκρας «οργανωσιακής υγείας»! Το σάπισμα του εκμεταλλευτικού συστήματος τρέχει… Παράλληλα κυοφορούνται αποχωρήσεις παλαιών συνδικαλιστικών στελεχών παρατάξεων εξουσίας, που μέσα από την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας υπηρέτησαν πρακτικά τα εργοδοτικά συμφέροντα, εξασφαλίζοντας για ολόκληρες δεκαετίες εργασιακή ειρήνη, προνόμια για ορισμένους «ημετέρους», ρίχνοντας βάρη και θυσίες στις πλάτες των εργαζομένων με σοβαρές απώλειες δικαιωμάτων στο βωμό της κερδοφορίας των τραπεζιτών. Ούτε μια κινητοποίηση, ούτε μια «ντουφεκιά» για την τιμή των όπλων!  Σ’ αυτές τις συνθήκες και με φόντο το ξήλωμα και των τελευταίων εργατικών δικαιωμάτων, διαπιστώνουμε έντονους διαγκωνισμούς των εργατοπατέρων της συμφοράς, των 6 Συλλόγων–ΜΚΟ,  για το «χρίσμα» από την εργοδοσία του καταλληλότερου να διεκπεραιώσει την AGENDA 2020 χωρίς κοινωνικές εντάσεις! Πράγμα που θα απογειώσει τις φιλοδοξίες για «νέες συνδικαλιστικές καριέρες» στα πλαίσια της πιστής υπηρεσίας του εφικτού, που θέτει η τράπεζα!    

Σε κάθε περίπτωση ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει σίγουρα κάποιες ειλικρινείς διαπιστώσεις με βάση την πείρα του μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα για το μεροκάματο. Πριν ένα χρόνο φύλακες και καθαρίστριες ήταν στο στόχαστρο της εργοδοσίας. Οι περισσότεροι οδηγήθηκαν στην «εθελούσια» έξοδο. Στην πορεία κλιμακώθηκε η εργοδοτική επιθετικότητα σε πολλά μέτωπα. Για να φτάσουμε στο φετινό κλείσιμο έτους, όπου στο στόχαστρο της τράπεζας με όπλα τις γνωστές «αξίες» της : εκφοβισμό και εκμαυλισμό, μπήκαν τα προγράμματα εφάπαξ  για περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους.  Η πλειοψηφία των εργαζομένων, δυστυχώς βλέπουν το «τυράκι», αλλά όχι και τη «φάκα», που έχει να κάνει με κατάργηση μιας ακόμα εργοδοτικής υποχρέωσης  και ενός ακόμα βασικού εργατικού δικαιώματος κατακτημένου με αγώνες. Για να καταλήξουμε στα υβριστικά φαινόμενα να μας ανακοινώνει η Δ.Α.Δ, ότι μας πίστωσε το Δώρο Χριστουγέννων και νέες πολιτικές Προαγωγών! Βεβαίως το «τυράκι» έχει πολλές μορφές και είναι το ίδιο σάπιο και βαθιά δηλητηριασμένο: «περηφάνια» για τις «αξίες» της τράπεζας, αισθήματα εμπιστοσύνης για την θερμή εταιρική «αγκαλιά», να νιώθεις πιότερο συνεργάτης, παρά εργαζόμενος κ.α τέτοια αφελή, που γαλούχησαν στρατιές  εργαζομένων, που έδωσαν εκατομμύρια κερδών στην τράπεζα και αποχώρησαν τραγικά σιωπηλοί! Συνέπειες αυτών των αντιλήψεων είναι : το φτηνό ασφαλιστήριο υγείας, το φτηνό εφάπαξ, οι φτηνές προαγωγές, το φτηνό ταμείο αρωγής τέκνων κ.ο.κ όλα αγιοβασιλιάτικα «καθρεφτάκια και χάντρες»! Πόσο φτηνή θέλουν άραγε και τη συνείδησή μας;

Δεν χρειάζονται προφητικές ικανότητες για να κατανοήσουμε, όπως λέει ο ποιητής, πως όταν ακούμε τις αγελάδες που είναι μεσάνυχτα και τις οδηγούν στα σφαγεία ..μιλούν για εμάς! Πως θα αντιδράσουμε λοιπόν; Πως θα πορευτούμε σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον γενικευμένης σφαγής δικαιωμάτων; Μοιρολατρικά, ως εργαζόμενοι ηττοπαθείς, μετέωροι, αφοπλισμένοι, χωρίς πραγματικά σωματεία, προδομένοι από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, που ψήφιζαν όλα αυτά τα χρόνια παθητικοί παρατηρητές πτωχευμένοι από αγώνες, όπως μέχρι τώρα ; Πρέπει να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα τι σωματεία θέλουμε στις μάχες που έρχονται; Της φτήνιας , της εκδρομής και του κουπονιού στην υπηρεσία του εργοδότη ή στρατηγεία οργάνωσης του αγώνα; Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει ανάγκη να βάλει τις βάσεις για ανασύνταξη. Να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η ενεργή συμμετοχή στη δράση των ίδιων των εργαζομένων. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους , να χειραφετηθούν από την εργοδοσία. Να αναζωογονηθούν συλλογικά οράματα και διεκδικήσεις. Το 2019 κρύβει πλούτο από δυνατότητες. Είναι χρονιά πολύ κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων και αρχαιρεσιών και σε σωματεία, όπου οι εργαζόμενοι πρέπει να πάνε απαιτητικά με αναβαθμισμένα κριτήρια να κρίνουν και να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους. Μπορεί το 2019 να αποτελέσει μια νέα ελπιδοφόρα αρχή για τους εργαζόμενους, αρκεί να πιστέψουν στη δύναμή τους και να τη δοκιμάσουν.  

2019 – Καλή και αγωνιστική χρονιά, με νέες δυνάμεις και υγεία.