Το 1979, η Ελλάδα ετοιμάζεται να μπει στην ΕΟΚ. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, καλείται να πάρει μέτρα ώστε οι ελληνικές τράπεζες να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό με τους τραπεζικούς ομίλους της υπόλοιπης Ένωσης, στην οποία η Ελλάδα εντάχθηκε τον Ιανουάριο του 1981.
Τον Ιούλιο του 1979, η κυβέρνηση εξαγγέλει μέτρα που μεταβάλλουν το ωράριο εργασίας στις τράπεζες και τις ασφαλιστικές. Μέχρι τότε ήταν από τις 7:45 π.μ. ως τις 3:30 μ.μ., Δευτέρα ως Παρασκευή. Το ωράριο που σχεδιάζει η κυβέρνηση ξεκινά στις 9:00 π.μ. και τελειώνει στις 5:30 μ.μ., με μια ώρα μεσημβρινή διακοπή.
Σε ορισμένα υποκαταστήματα, προβλεπόταν η δυνατότητα να αντικατασταθεί η αργία του Σαββάτου με την αργία της Δευτέρας. Κάποιοι τραπεζοϋπάλληλοι δηλαδή να δουλεύουν το Σάββατο και να παίρνουν ρεπό την Δευτέρα. Το ωράριο θα ίσχυε από την 1η Αυγούστου του ίδιου έτους.
Εκτός από την αλλαγή του ωραρίου, η αναστολή των προσλήψεων και η εναλλαγή των αργιών, που σήμαινε πως όπου εφαρμοζόταν το προσωπικό θα ήταν μειωμένο κατά 50% σε μέρες αιχμής σήμαινε εντατικοποίηση της εργασίας.
Η απάντηση της ΟΤΟΕ, ήταν να κηρύξει απεργία διαρκείας στις 4 Ιουλίου του 1979. Η απεργία έχει μεγάλη επιτυχία και συμμετέχει σχεδόν το 95% των 30.000 τραπεοϋπαλλήλων της εποχής. Τη δεύτερη μέρα της απεργίας, μπαίνουν στη μάχη και οι περίπου 2.500 εργαζόμενοι στις ασφαλιστικές εταιρείες.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Συντονισμού τότε, δηλώνει πως θα πάρει μέτρα για την εύρυθμη λειτουργία των τραπεζών και πράγματι, Δικαιοσύνη, κοινωνικός αυτοματισμός και εργοδοσία… βάζουν μπροστά. Ένας μηχανολόγος καταθέτει μήνυση, λέγοντας πως η απεργία είναι παράνομη και η Εισαγγελία της Αθήνας δίνει εντολή για προκαταρκτική εξέταση. Την ίδια ώρα οι διοικήσεις των τραπεζών απειλούν με απολύσεις, κυρίως τους συμβασιούχους.
Οι απεργοί δεν κάνουν πίσω, συνεχίζουν να συμμετέχουν με μεγάλα ποσοστά στην απεργία και η κυβέρνηση περνά στο επόμενο στάδιο. Αντιμετωπίζοντας τις τράπεζες ως επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, ζητά από τις διοικήσεις να δώσουν κατάλογο ενός 20% των υπαλλήλων, ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός.
Επιτρέπει στις τράπεζες τη δημιουργία παράλληλου μηχανισμού εν μέσω απεργίας, με προσλήψεις συμβασιούχων και συνταξιούχων. Ταυτόχρονα, δίνει τη δυνατότητα διεκπεραίωσης σειράς τραπεζικών εργασιών μέσω αγροτικών συνεταιρισμών και ταχυδρομικών ταμιευτηρίων.
Το μέτωπο των απεργών, δεν σπάει και πάλι και η κυβέρνηση αναγκάζεται στις 11 Ιουλίου να κηρύξει πολιτική επιστράτευση. Παρόλα αυτά, μεταβάλλει τη ρύθμιση του ωραρίου. Τελικά το ωράριο που διαμορφώνεται είναι Δευτέρα έως Πέμπτη 9 π.μ. έως 3.45 μ.μ. και Παρασκευή 8.45 π.μ. έως 4.45 μ.μ.
Οι εργαζόμενοι επανέρχονται με νέα απεργία διαρκείας τον επόμενο χρόνο, όπου εκτός από το ζήτημα της αποκατάστασης του ωραρίου, ζητούν αυξήσεις 30% στους μισθούς, κατάρτιση και εφαρμογή οργανισμών, αποσυσχέτιση των αυξήσεων από την υπηρεσιακή εξέλιξη, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.α.
Ο τότε υπουργός Εργασίας, γνωστός γιατί προσπάθησε να απαγορεύσει την… πάλη των τάξεων, Λάσκαρης, χαρακτηρίζει τους εργαζόμενους στις τράπεζες «προνομιούχους» ενώ ισχυρίζεται ότι οι υπόλοιποι κλάδοι δέχονται την πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η κυβέρνησή του, αδιαμαρτύρητα.
Στις 20 Φεβρουρίου η κυβέρνηση επαναφέρει το παλιό ωράριο εργασίας, του καλοκαιριού του 1979. Ωστόσο, ο κλάδος αποφασίζει να συνεχίσει την απεργία και για τα υπόλοιπα αιτήματα. Οι διοικητές των τραπεζών δίνουν εντολή στους διευθυντές να παίρνουν τηλέφωνο τους υπαλλήλους για να τους ρωτήσουν αν θα απεργήσουν, με την απειλή ότι καταρτίζουν καταστάσεις για να κάνουν απολύσεις.
Η Εισαγγελία Αθηνών, ασκεί δίωξη κατά του προεδρείου της ΟΤΟΕ, επειδή η απεργία συνεχίστηκε και μετά την παραπομπή σε διαιτησία. Έπειτα από αυτή την εξέλιξη, η απεργία που είχε ξεκινήσει στις 17 Ιανουαρίου του 1980, λήγει στις 24 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους.
Περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες στο αφιέρωμα για το ωράριο στο site μας.
Απάντηση