Ήλιε μ’ γιατί πολυάργησες να πας να βασιλέψεις. Σε βλαστημάει η αργατιά και οι ξενοδουλευτάδες. (δημοτικό προηγ.αιώνων!!)

Όλα λοιπόν μπορούν να αλλάξουν, μα όχι από μόνα τους. Το ακρογωνιαίο αφασικό επιχείρημα των εκμεταλλευτών, που έγινε «καραμέλα» που πιπιλίζουν οι «εκμεταλλευόμενοι» όπου γης: «δεν γίνεται τίποτα» τρίζει. Έτσι και το τραπεζικό μονοπώλιο αναδιπλώθηκε και αποφάσισε να αφήσει τη βαθιά παρανομία, που αφορά στο ωράριο και να γίνει νομοταγής στους νόμους του αστικού του κράτους! Αυτούς τους νόμους που κάνουν τη ζωή των εργαζομένων λάστιχο και το βίο αβίωτο και διαιωνίζουν την κυριαρχία του. Κάπως έτσι σφύριξε η μπουρού της ΔΑΔ τη λήξη της βάρδιας στα εργοτάξια του δικτύου. Μπορείτε να φεύγετε στη λήξη χωρίς τη μομφή: «ημιαργία έχουμε σήμερα;»

Ούφ! Ανακουφιστήκαμε λέει το δίκτυο! Θα μπορέσουμε να δούμε λίγο την οικογένεια. Να ψηλαφήσουμε λίγο ελεύθερο χρόνο και μάλιστα ανέξοδα χωρίς να εκτεθούμε σε …αγωνιστική στάση διεκδίκησης της ζωής μας! Υπακοή στην τράπεζα και πριν και τώρα και πάντα! Επιτέλους μπήκε ένα μέτρο στην εκμετάλλευσή μας!! Να δούμε τώρα τι θα γίνει με τον κλεμμένο χρόνο εργατοωρών απ’ τις ζωές των εργαζομένων τα προηγούμενα χρόνια άραγε; Μήπως κάποιος «μαχητικός» Σύλλογος που ψαρεύει μέλη ολούθε θα διεκδικήσει πίσω τα κλεμμένα των απλήρωτων υπερωριών ετών από τα απόρρητα και απόρθητα θησαυροφυλάκια και τους εξωτικούς φορολογικούς παράδεισους των μεγαλομετόχων;

Πέρα από την εντατικοποίηση, το κλείσιμο καταστημάτων, ο ίδιος ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός των συστημάτων ημερήσιου κλεισίματος του δικτύου είναι βασισμένο στο στόχο της μόνιμης καθημερινής παραβίασης του νόμιμου ωραρίου. Ήταν άραγε καπρίτσιο κάποιων ακραίων διευθυντικών στοιχείων της τράπεζας, όπως ισχυρίζονται κάποιοι «αγωνιστικοί» συνδικαλιστές για να βγάλουν λάδι την τράπεζα και την εκμετάλλευση;  Κάθε άλλο. Το πόσα νοσηρά ιδεολογήματα ακούσαμε το προηγούμενο διάστημα από ΔΑΔ, δ/ντές, φιλόδοξους προϊσταμένους ακόμα και συλλόγους κ.α προκειμένου να υπερασπιστούν το βασικό ότι η τράπεζα, ως εργοδότης, κάνει ό,τι γουστάρει, πληρώνει όσο θέλει σε όποιον θέλει και όποτε για το κέρδος της! Από το πιο απλό «σκάσε και δούλευε», «δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και πρέπει να αποβάλλουμε νοοτροπίες τήρησης ωραρίου», «η τήρηση ωραρίου είναι παρωχημένο δικαίωμα του παρελθόντος», τώρα πια ο καπιταλισμός και οι αγορές υπαγορεύουν: «δουλειά ήλιο με ήλιο χωρίς κανόνες», συνεπώς ξενοδουλευτή τραπεζοϋπάλληλε «μη διανοείσαι να πριονίζεις το κλαδί που κάθεσαι» και «το χρόνο σου να τον φυλάς, τον γιό σου μη τον λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα..».

Βεβαίως και ομονοούν και οι 6 Σύλλογοι και η ΟΤΟΕ: «ξεζουμίστε τους, αλλά με μέτρο, με κανόνες!!». Τα σωματεία μας ζητούν να αποδεχτούμε τους «νόμιμους όρους» στην πώληση της εργατικής μας δύναμης, της εκμετάλλευσή μας! «Δίκαιη» ανάπτυξη με «δίκαιη» εκμετάλλευση και μπόλικο κοινωνικό διάλογο λοιπόν, θα καθορίσουν τα πλαίσια του αστικού πολιτικού ρεαλισμού, που με τη δική μας συνενοχή θα μας ξεζουμίζουν στον αιώνα τον άπαντα, χωρίς να βγάζουμε άχνα για να αυγατίζουν τα κέρδη των μεγαλομετόχων.

Τι τα θέλουμε άραγε τέτοια σωματεία με προσανατολισμό στα συμφέροντα των εργοδοτών; Να εξασφαλίζουν την συνενοχή στην αειφόρο εκμετάλλευση των πολλών, που παράγουν για να πλουτίζουν οι λίγοι; Συνδικαλιστικές πλειοψηφίες: πολύτιμα εργοδοτικά πολυεργαλεία, που «κρύβουν» από τον ορίζοντα των εργαζομένων τις δυνατότητες κατάργησης της εκμετάλλευσης, που εγκυμονεί η ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα. Αντίβαρα στην συνεπή αγωνιστική γραμμή της ταξικής πάλης. Συνδικαλιστές που σπέρνουν την απογοήτευση και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια χειραφέτησης των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς. Σαφάρι εγγραφών νέων μελών είναι ήδη σε εξέλιξη για εργαζόμενους, «που στο εξής θα παίζουν σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα..».

Στα 1980 ο υπουργός Λάσκαρης επιχείρησε να καταργήσει την ταξική πάλη με.. νόμο! Ήταν τότε που ο κλάδος μας υπερασπίστηκε και κέρδισε το ωράριο μετά από 38 μέρες 17/1-24/2/1980 απεργίας διαρκείας, όπου οι απεργοί αρνιόταν να υπακούσουν την εργοδοσία να μπουν να δουλέψουν κόντρα σε απειλές απόλυσης, δικαστικές αποφάσεις και σε χαρτιά επιστράτευσης!

Σήμερα οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και πολιτικές ρεφορμιστικές πλατφόρμες των 6 Συλλόγων, επιχειρούν να καταργήσουν την κινητήρια δύναμη της ταξικής πάλης  έχοντας μετατρέψει τα σωματεία σε ΜΚΟ, κρατώντας τους εργαζόμενους θεατές, όπως βολεύει στο «γύψο» του κοινωνικού διαλόγου για τους στόχους της εργοδοτικής AGENDA 2020.  Εξασφαλίζουν έτσι εργαζόμενο «σούζα» «στις αξίες» του αφεντικού και να περιμένει το παράγγελμα του για να σχολάσει! Και αυτό μάλιστα να φαντάζει σαν ακραία ανατρεπτική πράξη και συνδικαλιστική επιτυχία!