Υπουργείο Αμορφωσιάς : «Μάθε παιδί μου …τοκογλυφία»

Εισβολή της καπιταλιστικής διαφθοράς στα σχολεία.

Στις αρχές Μάρτη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χτύπησε απρόκλητα με ΜΑΤ και χημικά την απεργιακή συγκέντρωση δασκάλων και καθηγητών που απαιτούσαν καμιά απόλυση αναπληρωτή συμβασιούχου εκπαιδευτικού, μαζικούς διορισμούς και μόνιμη δουλειά για όλους έξω από το Υπουργείο Παιδείας.

Την ίδια ώρα το Υπουργείο Παιδείας έστελνε στα σχολεία εγκύκλιο ενημερώνοντας για το European Money Quiz  εγκρίνοντας τη συμμετοχή μαθητών Γυμνασίων στον αντίστοιχο εθνικό διαγωνισμό.  Κύριος διοργανωτής η Ε.Ε.Τ (Ελληνική Ένωση Τραπεζών)  μαζί με το Σ.Ε.Ν. (Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων) (ιδρύθηκε από τον ΣΕΒ το 2005). Το έγγραφο του Υπουργείου παραπέμπει μάλιστα στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών. Πρόκειται για τον διαγωνισμό E.M.Q στο πλαίσιο των δράσεων της Ευρωπαϊκής Βδομάδας για το Χρήμα, ετήσιας πρωτοβουλίας που διοργανώνεται από την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ομοσπονδία και τις αντίστοιχες εθνικές Ενώσεις. Μπορεί να μην έχουμε δασκάλους και βιβλία διαθέτουμε όμως «χρηματοπιστωτικό εγγραμματισμό»!! Οι σύγχρονοι Σάϋλοκ λοιπόν σε ρόλο σχολικού συμβούλου!

Για να εξασφαλίσουν την υποταγή των μελλοντικών εργαζομένων, πρέπει να «μπολιαστούν» ιδιαίτερα οι νέες γενιές «των επιχειρηματικών δεξιοτήτων» με τις «αξίες» του καπιταλιστικού «ονείρου». Πρέπει να εξωραϊστεί η εκμετάλλευση και το σύστημα που τη γεννάει και την τρέφει. Να δηλητηριαστούν οι νέες γενιές με την «ελπίδα» ότι εύκολα θα περάσουν από τη θέση του εκμεταλλευόμενου στη θέση του εκμεταλλευτή!!  Πρόκειται γι’ αυτές τις γενιές που τους λένε ανοιχτά ότι πρέπει στην αρχή του εργασιακού τους βίου να δουλεύουν τζάμπα, να συνηθίσουν την εργασιακή περιπλάνηση και να ψευτο-καταρτίζονται μέχρι τα βαθιά γεράματα.   Έτσι προκύπτουν επώνυμες έδρες μονοπωλιακών εταιρειών σε Α.Ε.Ι καθώς και επιδοτούμενα επιμορφωτικά σεμινάρια “teachers4europe” για να εμφυσήσουν «οράματα» της πιο βαθιάς εκμετάλλευσης της Ε.Ε. σε παιδιά δημοτικού και γυμνασίου. Μόνιμος στόχος τους είναι να μην αμφισβητηθούν οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Μόνιμη αγωνία του κεφαλαιοκράτη να μην αμφισβητηθεί ποτέ η εξουσία του. Έτσι, ταιριαστά με τους καιρούς, χέρι-χέρι με την αμορφωσιά, τις ασθένειες, την έλλειψη βιβλίων, τις απολύσεις δασκάλων, καθαριστριών, σχολικών φυλάκων, τον υποσιτισμό εισβάλουν και οι τράπεζες στα σχολεία.

Στόχος όλων αυτών των προγραμμάτων είναι η διαμόρφωση (παιδικών) συνειδήσεων από τόσο νωρίς στα μέτρα τους. Ώστε, ως αυριανοί εργαζόμενοι να θεωρούν ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των εργοδοτών, οι επιχειρήσεις και το κέρδος τους είναι κάτι το προοδευτικό για την κοινωνία και όταν κερδίζουν οι επιχειρήσεις ευημερούν και οι εργαζόμενοι. Αρκετά τα  ψέματα ως εδώ. Ας πούμε και καμιά αλήθεια…

Θα τους μιλήσουν για χρήμα και επενδύσεις. Για να δούμε όμως τι δεν θα τους διδάξουν και τι δεν θα τους εξηγήσουν….

Τη δεκαετία του ’90 των μεγάλων προσδοκιών και της Συνθήκης Μάαστριχτ( 7.2.1992) όλα έδειχναν «φουσκωμένα» σαν τα έργα του Botero (που κοσμούν τη τράπεζα). Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς : από την πολλά υποσχόμενη ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέχρι τις ουρές στα ΑΤΜ για τα πρώτα ευρώ, την Ολυμπιάδα, την «ισχυρή Ελλάδα», η φάση ανάπτυξης και το πανίσχυρο ιδεολογικό ρεύμα της αστικής τάξης φούντωνε τις προσδοκίες της λαϊκής οικογένειας για ένα καλύτερο αύριο.  Εν μέσω θριαμβολογιών για τις επιτυχίες του «λαϊκού καπιταλισμού», την αειφόρο ανάπτυξη, την κοινωνική συναίνεση, το τέλος της ιστορίας και το τέλος της ταξικής πάλης, οι  πορτοκαλί εφημερίδες έπειθαν τους πιο αφελείς και όχι μόνον, ότι μέσα σε μια-δυο συνεδριάσεις ΧΑΑ βγάζεις αυτοκίνητο και σπίτι. Ήταν τότε που τα «παπαγαλάκια» κονόμαγαν, οι γειτονιές γέμιζαν ΕΛΔΕ, οι άεργοι και ηλικιωμένοι με τον «αέρα επενδυτή» μαζεύονταν στα πατάρια τραπεζικών καταστημάτων να ζήσουν live το «όνειρο» της ΧΑΑ συνεδρίασης,  Ήταν τότε που η άνοδος του δείκτη του ΧΑΑ γεννούσε σκιρτήματα εθνικής ανάτασης, ο δρόμος μπροστά φαινόταν στρωμένος με ροδοπέταλα και εκπρόσωποι της «υγιούς επιχειρηματικότητας» προέβλεπαν ότι ο δείκτης θα πιάσει τις 7.000 μονάδες. Κι ήταν πολλοί που πίστεψαν. Για ποιους άραγε τόσος συσσωρευμένος πλούτος σε αμοιβαία, ομόλογα, μετοχές, hedge funds κλπ.; Που πήγε; Πόσοι και ποιοι φτιάχτηκαν;

Για το πως οι φτωχοί χρεοκόπησαν χάνοντας αποταμιεύσεις, στέγη, μικρομάγαζο και οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, σήμερα οι γειτονιές γέμισαν ενεχυροδανειστήρια, ενοικιαστήρια και πωλητήρια; Για αυτά ούτε κουβέντα τραπεζικού εγγραμματισμού ….και για πόσα ακόμα….

Για την «μπόχα» των σκανδάλων του καπιταλισμού: διατροφικά, φαρμακοβιομηχανίες, λίστες φοροφυγάδων σε φορολογικούς παράδεισους (off shore), εμπορικοί πόλεμοι, ψυχροί και θερμοί πόλεμοι, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ξέπλυμα…

Για τα δάνεια της χώρας από την απελευθέρωση του 1821 στους διεθνείς τοκογλύφους και τα αρπακτικά μέχρι σήμερα, καθώς και τα σταθεροποιητικά προγράμματα, τις υποτιμήσεις του νομίσματος, τις χρεοκοπίες και τα «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Ελληνικού Κράτους και όχι μόνον….

Για τις κρίσεις των χρηματιστηρίων και τις μαύρες δευτέρες,…τρίτες…παρασκευές, π.χ. (19.10.87 κατάρρευση Wall Street), για την κρίση του ΧΑΑ το 1999 με τους χιλιάδες εγκλωβισμένους μικροαποταμιευτές… για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που έγιναν βορά των «αρπακτικών» στον τζόγο του ΧΑΑ…,

Για τις μικρές και μεγάλες Ασιατικές Τίγρεις που από οικονομικά θαύματα κατέληξαν στην «αγκαλιά» του ΔΝΤ  με αυστηρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής! Για την ασιατική κρίση που έπληξε περαιτέρω την Ιαπωνική οικονομία. Για τη ρωσική δημοσιονομική κρίση το 1999-2002…για τις κρίσεις Αργεντινής και Τουρκίας την ίδια περίοδο…

Για το σκάσιμο στις «φούσκες» των εταιριών πληροφορικής, των ακινήτων, μια σειρά από κρίσεις: Long Term capital Management, Enron/Arthur Andersen, Lehman brothers, κ.α. Για την τραπεζική κρίση του 2007 στο Ην. Βασίλειο και τη διάχυση της κρίσης σε μια σειρά από χώρες: Λετονία, Ισλανδία, Ουγγαρία, Σερβία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία.

Δυστυχώς, όσο και αν προσπαθούν να τα κρύψουν όλα αυτά «κάτω από το χαλί» της «δίκαιης» ανάπτυξης, μαζί με τους ανέργους, τους φτωχούς, τους άστεγους και τους εξαθλιωμένους, τα θύματα της κοινωνικής ανισότητας και της εκμετάλλευσης αυτής της κοινωνίας, ανήκουν στην πραγματική ιστορία την οποία δεν μπορεί να καλύψει καμιά πλημμυρίδα καπιταλιστικού γκλάμουρ.

Ανακαλώντας τον σχετικό διάλογο πατέρα-γιου από την ταινία «μάθε παιδί μου γράμματα» κάπως έτσι μετέφερε ο Δημοσθένης στον πατέρα του την πείρα του ως άνεργος μετά από τόσα χρόνια σπουδών…

Δημοσθένης: Όταν ήμουν στο Λονδίνο και αναζητούσα τι τομέα θα διαλέξω, η Κυβέρνηση εξήγγελλε νέα μέτρα για την αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου. […] Βέβαια, εκείνο τον καιρό ένας μεγαλοβιομήχανος έλεγε ότι ο ορυκτός μας πλούτος είναι προίκα της καθυστερημένης Ελλάδας για το γάμο της με την προηγμένη Ευρώπη. […] Αυτό εγώ τότε δεν το έλαβα υπόψη. Γιατί σκέφτηκα και είπα: «Τι πάει να κάνει αυτός, πάει να τα βάλει με το κράτος;» Πού να ξέρω όμως ότι κράτος στην ουσία είναι αυτός! Όχι μόνο τον ορυκτό μας πλούτο δώσαμε προίκα στην ΕΟΚ, κυρίως στην ΕΟΚ, αλλά όλη την Ελλάδα! Πού να φανταστώ εγώ όταν σπούδαζα επιστήμονας ότι θα γινόμουνα μία προίκα. Όλη η Παιδεία έχει γίνει μία προίκα! Τι τα θες φίλε μου, η ουσία είναι ότι αυτοί ΔΕΝ είναι πατριώτες.

Περικλής: Τι ‘ναι αυτά που λες γιε μου;

Δημοσθένης: Δυστυχώς, από ‘κει ξεκινάει το κακό πατέρα.

Περικλής: Μα.. αυτά τα λένε οι κομμουνισταί.

Δημοσθένης: Όλος ο κόσμος τα λέει.

Περικλής: Και από πότε έπαψαν να είναι πατριώτες;

Δημοσθένης: Και πότε ήτανε;

[μικρή παύση]

Περικλής: Παιδί μου..