Πρόκειται για το ραντεβού της ψηφοφορίας της δευτέρας στη Βουλή, όπου συναντιούνται ο Άδωνις, η Έφη, ο Αλέξης  και τόσοι και τόσοι άλλοι …. ακόμα «αριστεροί αγωνιστές» καριέρας!!!

Όπως είναι ήδη γνωστό στο πανελλήνιο ο Άδωνις και το κόμμα του δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους μέχρι τη Δευτέρα για να ψηφίσουν την τροπολογία για το τσάκισμα του απεργιακού δικαιώματος. «Θέλει η π….. να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει» λέει η λαϊκή σοφία σε παρόμοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι πιο μουλωχτοί «αγωνιστές», επαγγελματίες συνδικαλιστές που κρυφοχαίρονται και γι’ αυτό σιγοντάρουν το θεάρεστο έργο … κατά παραγγελία Ε.Ε., ΔΝΤ, ΣΕΒ κ λοιπών εργοδοτών, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια αντίστασης στο αντεργατικό έκτρωμα. Προφανώς για όλους αυτούς το δικαίωμα στην απεργία ήταν «παθογένεια του παρελθόντος» που πρέπει να εκλείψει. Η απρόσκοπτη επιστροφή στον εργασιακό  Μεσαίωνα που την ονομάζουν εκσυγχρονισμό του 21ου αιώνα κλιμακώνεται. Πόσο λίγη απόσταση χωρίζει τις σημερινές απόψεις από τις κρατούσες αντιλήψεις του 1879 που θεωρούσαν τις πρώτες εν Ελλάδι απεργίες εργατών ναυπηγείων και βυρσοδεψεργατών στη Σύρα ως «αντικοινωνικές εκδηλώσεις» και μέσα από «Το Εγκόλπιον του Εργατικού Λαού» (φυλλάδιο του 1869) αναλύονται οι βλαβερές των συνέπειες! Γιατί τόση λύσσα για κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας από τον ταξικό αντίπαλο και τους λακέδες του και μάλιστα σε μια εποχή που διατείνονται ότι ο κόσμος της εργασίας δεν συμμετέχει και δεν απεργεί! Τι τους φοβίζει λοιπόν τόσο πολύ;

Το άρθρο 23 του Συντάγματος αναγνωρίζει το δικαίωμα της απεργίας για το οποίο χύθηκε τόσο αίμα της εργατικής τάξης. Απ’ την πρόσφατη ιστορία διαπιστώνουμε πως όλα τα αυτονόητα δικαιώματα της τάξης μας κατακτήθηκαν με αιματηρούς απεργιακούς αγώνες: 8ωρο, μισθοί, συντάξεις, ταμεία, επιδόματα, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και τόσα άλλα Ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει ο νομοθέτης τόση δυσπιστία στο εκλεγμένο Δ.Σ. σωματείου παρά μόνον όταν αυτό αποφασίζει την κήρυξη απεργίας! Έτσι απαιτεί λήψη απόφασης από Γ.Σ με πλειοψηφία άνω του 50% καταλύοντας την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας  στην οποία βασίζεται η λειτουργία του αστικού κοινοβουλίου! Ο νομοθέτης έβαζε μέχρι σήμερα τόσα εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας, ώστε σε διάστημα μιας 5ετίας (2009-2014) το ποσοστό των νόμιμων απεργιών να μην υπερβαίνει το 10% , ενώ το 90% αυτών να κρίνονται παράνομες ή καταχρηστικές από τους δικαστές (238 στις 264)!! Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι λιγότερο από 25% των εργαζομένων είναι οργανωμένο σε συνδικάτα καταλαβαίνει κανείς τη λυσσαλέα προσπάθεια κεφαλαίου και αστικού κράτους να τσακίσουν την παραμικρή προοπτική της εργατικής τάξης να διεκδικήσει και το παραμικρό ψήγμα δικαιώματος σε μια ανθρώπινη ζωή με αξιοπρέπεια και απαιτούν τον απόλυτο αφοπλισμό της! Εκεί ακριβώς όμως βρίσκεται και η δύναμη της εργατικής τάξης στην παραγωγή του πλούτου της ανθρώπινης κοινωνίας και γι’ αυτό μπορεί και να την νεκρώνει. Εκεί ακριβώς έγκειται και το μεγαλείο της εργατικής τάξης.

Αυτή την περίοδο που ο κόσμος της εργασίας βρίσκεται σε αναβρασμό με αφορμή το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, στον κλάδο μας που έχουν ήδη ξεκινήσει απολύσεις, επικρατεί σιγή νεκροτομείου. Στον κλάδο που κατάκτησε το ωράριο, το πενθήμερο, το ενιαίο μισθολόγιο αψηφώντας απειλές και πολιτικές επιστρατεύσεις  με απεργίες διαρκείας που άφησαν ιστορία, σήμερα δεν ανοίγει κουβέντα!! Γιατί άραγε; 

Βέβαια γνωρίζουμε καλά από πρώτο χέρι όλα αυτά τα χρόνια το ρόλο εργοδοτικού & κυβερνητικού συνδικαλισμού στο χώρο των τραπεζών στην χειραγώγηση των εργαζομένων και στην εξυπηρέτηση των στόχων των τραπεζιτών. Από την απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προηγούμενων δεκαετιών, τον χρηματιστηριακό τζόγο, τους κύκλους συγχωνεύσεων και συγκέντρωσης των τραπεζών, μέχρι το μπούκωμα από τα κέρδη και την καπιταλιστική κρίση, τις ανακεφαλαιοποίησεις των τραπεζικών ομίλων και τα σχέδια αναδιάρθρωσης. ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΞΕΖΟΥΜΙΣΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ!!

Φτάσαμε έτσι στο σημερινό επίπεδο εκφυλισμού του συνδικαλιστικού κινήματος στον κλάδο που να μην ξεχωρίζουμε τις θέσεις της ΟΤΟΕ από της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Και βέβαια τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τον έχουμε βιώσει στο πετσί μας χρόνια τώρα, και έτσι δεν προκαλεί έκπληξη ούτε το ποσοστό συμμετοχής του κλάδου σε πανεργατικές απεργίες, ούτε η υπονόμευση κάθε προσπάθειας κινητοποιήσεων από τους Συλλόγους εργαζομένων. Έτσι οι εργαζόμενοι παραμένουν «στο γύψο» για να μη διακυβευθεί η σταθερότητα και η ανάκαμψη της κερδοφορίας του τραπεζικού συστήματος. Όμοια και στην προκειμένη περίπτωση ΟΤΟΕ και Σύλλογοι δεν βγάλαν άχνα για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο απορρίπτοντας κάθε πρόταση του ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ για λήψη απόφασης για κινητοποιήσεις, με το αιτιολογικό τους ότι ο κόσμος δεν συμμετέχει και ψάχνουν εναγωνίως να βρουν πρωτοποριακές μορφές πάλης όπως πχ. μέσα από τις δικαστικές αγωγές, τα ασφαλιστικά μέτρα, δημιουργία ταμείου ανέργων τραπεζοϋπαλλήλων, σεμιναρίων δια βίου εκπαίδευσης, επαγγελματικής πιστοποίησης, ενεργού γήρανσης,  την Webtv και άλλα τέτοια όμορφα και προχωρημένα αγωνιστικά!!!

Τους ανοιχτά εργοδοτικούς τους αναγνωρίζαμε εδώ και καιρό και τους καταγγέλλαμε σε κάθε ευκαιρία.  Όμως αξίζει να σταθεί κανείς στο πολύ πλούσιο φάσμα αποχρώσεων εργοδοτικού συνδικαλισμού και ειδικότερα  στις περιπτώσεις συνδικαλιστών και Συλλόγων που προσπαθούν μέσω του συνδικαλιστικού marketing να φιλοτεχνήσουν αγωνιστικό προφίλ στις συνειδήσεις των εργαζομένων στο χώρο μας. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να αναφερθούμε στην στάση δυνάμεων του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΘΗΝΑΣ, που με Πρόεδρο τον πρώην Ταμία και νυν σύμβουλο του «αγωνιστικού» ΣΕΥΤΠΕ στη χτεσινή συνεδρίαση αρνήθηκε να πάρει απόφαση για προκήρυξη απεργίας  στις 12/1, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στο μεγαλύτερο Εργατικό Κέντρο της χώρας κόντρα στο τσάκισμα του απεργιακού δικαιώματος, με την αιτιολογία ότι δεν είχαν χρόνο να προετοιμάσουν την απεργία! Γιατί πότε, αλήθεια, συνάδελφοι οι δυνάμεις αυτές δούλεψαν για  οργάνωση κάποιας απεργιακής κινητοποίησης; Πότε στόχευσαν να ανεβάσουν τον αριθμό των απεργών στην τράπεζα, πέρα από τον αριθμό μελών στον Σύλλογό τους; Τι ποσοστό συμμετοχής έχει το αγωνιστικό σωματείο τους στις απεργίες; Αλήθεια το Δ.Σ. του αγωνιστικού ΣΕΥΤΠΕ τι συμμετοχή έχει στις απεργίες; Την συνημμένη ανακοίνωση του ΣΕΥΤΠΕ που ξεχειλίζει από υπερηφάνεια για την ανάδειξη του Ταμία τους σε Πρόεδρο του ΕΚΑ, οι ευχές για καλή σταδιοδρομία ασφαλώς και θα πιάσουν τόπο. Σταδιοδρομίες,  όπως και αρκετών άλλων που θα χτιστούν στα ερείπια εργατικών δικαιωμάτων, που κατάκτησε με το αίμα της η εργατική τάξη.

«Όλοι μαζί μπορούν ..» (το γνωστό μότο του ΣΕΥΤΠΕ ) λοιπόν! από τον Αλέξη ,την Έφη, τον Μανώλη και τον Γιώργο  μέχρι τον….  Άδωνη στην υπηρεσία κεφαλαίου, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ να βάλουν ταφόπλακα στις…. «παθογένειες» του παρελθόντος.

Θα τους το επιτρέψουμε ;;;;