«Πάμε θέατρο», εκπτώσεις εισιτηρίων θεατρικών παραστάσεων, επίσκεψη στο «SANTA CLAUS KINGDOM», εκδρομές, πάσης φύσεως αποδράσεις, ταξίδια με τον Σύλλογό σου, χριστουγεννιάτικες γιορτές, κάλαντα, αιμοδοσίες, εθελοντισμός,  εκδήλωση σε εστιατόριο πάνω στο κύμα….ουάου!!!

Ένα μικρό μόλις δείγμα από τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται οι Σύλλογοί εργαζομένων στην τράπεζα, τη στιγμή μάλιστα που τραπεζίτες και κυβέρνηση δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο από τα δικαιώματα μας και συνεχίζουν με επιθετικό τρόπο το ξήλωμα προηγούμενων κατακτήσεων: Ασφαλιστικά ταμεία, επικουρικά, ταμεία υγείας, ταμεία εφάπαξ, Οργανισμοί Προσωπικού, επιδόματα, Επετηρίδα, Ωράριο κ.α. Τη στιγμή που επιταχύνουν μειώσεις προσωπικού, κλείσιμο καταστημάτων, εντατικοποίηση της δουλειάς, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας,  χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία. φοροεπιδρομές, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές σε υγεία, παιδεία κ.α

Οι συνδικαλιστικοί  ταγοί μας μοιράζουν απλόχερα  «χάντρες» και «καθρεφτάκια» για να ξεχάσουμε το αδιέξοδο που βιώνουμε στην πραγματικότητά μας. Μας θέλουν στη γυάλα του μικρόκοσμού μας εγκλωβισμένους, αποξενωμένους, ατομιστές, μόνους αδύναμους , μα κυρίως φοβισμένους!

Η κατάντια του κλάδου που κάποτε κέρδισε με πολυήμερους απεργιακούς αγώνες το 5θήμερο και ενιαίο μισθολόγιο σήμερα: 

Όλα μας τα δικαιώματα μια απέραντη οικειοθελής παροχή του τραπεζίτη!  

Η ζωή μας πιασμένη στη μέγγενη των μνημονίων και της εταιρικής κουλτούρας του τραπεζίτη και των μεγαλομετόχων. Η γνώμη μας μόνον στα μέτρα της κερδοφορίας της τράπεζας και του επενδυτικού κλίματος.

Πιο φτηνή δουλειά – πιο φτηνή και η απόλυση           

Οι μέντορες του εργοδοτικού συνδικαλισμού συχνά για να δικαιολογήσουν στους εργαζόμενους την ενδοτική στάση τους απέναντι στα κέφια του εργοδότη χρησιμοποιούν τη λαϊκή ρήση : «να μη παίρνουμε οι εργαζόμενοι τον ίσκιο μας για μπόϊ μας»  και θέτουμε μαξιμαλιστικούς στόχους , αλλά να εξευμενίζουμε την εργοδοσία παραμένοντας τα «καλά παιδιά» να ασπαζόμαστε τον ρεαλισμό του ισχυρότερου για να έχουμε μια θέση στον «παράδεισο»! Εξορκίζουν αυτό ακριβώς που φοβούνται «το μπόϊ» του εργαζόμενου, δηλαδή την αφοβιά του, τη χειραφέτησή του από το συμφέρον του εργοδότη !

Αν και μέσα στα τελευταία χρόνια το ξήλωμα θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων είναι πρωτοφανές σε βάθος και ένταση, καθιστώντας πιο φτηνούς και απογυμνωμένους από δικαιώματα τους εργαζόμενους, η ενεργή συμμετοχή σε γενικές συνελεύσεις, σε συσκέψεις, σε συλλογικές διαδικασίες παραμένει απελπιστικά μηδαμινή. «Εγώ τι θα κερδίσω αν ανακατευτώ με τα συνδικαλιστικά;» «κι αν στοχοποιηθώ και πέσω σε δυσμένεια;».  Φτάνουμε λοιπόν στην κυριαρχία της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας, με τον συμβιβασμό στα μέτρα της τράπεζας. Αυτό δεν είναι κούρεμα δικαιωμάτων και προσωπικής γνώμης είναι αλλοτρίωση συνείδησης : να κακοπληρώνεσαι σαν «τυχερός», «ακριβός» και «ανεπιθύμητος» τραπεζοϋπάλληλος και να σκέφτεσαι σαν τραπεζίτης μεγαλομέτοχος! Έτσι γεννιέται η αντίληψη : «Καλά τα λέτε στη θεωρία, αλλά στην πράξη δεν γίνεται τίποτα» ή «τίποτα δεν αλλάζει»! Πως να αλλάξει άραγε; με το τηλεκοντρόλ από τον καναπέ το πολύ ν’ αλλάξεις κανάλι!

Έτσι κυριαρχεί το δόγμα του εργοδότη ότι η  συμμετοχή στα κοινά θεωρείται αυτόματα μομφή, ότι κάποιος εργαζόμενος γνωρίζει, ενδιαφέρεται, συζητάει, «την ψάχνει» για τα εργασιακά του δικαιώματα, δηλαδή αμφισβητεί τον μονόδρομο του διευθυντικού δικαιώματος να καθορίζει τα πάντα στη ζωή του η εργοδοσία.

Ποιος ο ρόλος του συλλόγου σε αυτή την πραγματικότητα που διαμορφώνεται; Να φωτογραφίζεται ή να πίνει καφέ με τη διοίκηση της τράπεζας; Γιατί παραμένει κάποιος μέλος σε συλλόγους που δεν συμμετέχει; Ποιο είναι το κριτήριο; Η χαμηλή συνδρομή ή κάποια παροχή ή μήπως η ανασφάλεια αν ο μη γένοιτο τον χρειαστούμε σε ώρα ανάγκης.. Καταλήγουμε στο γνωστό αλισβερίσι: Ανταλλακτικές αξίες, ρουσφέτι… Ποια είναι η κυρίαρχη γνώμη για τους συνδικαλιστές που ο ίδιος εκλέγει κάθε τρία χρόνια; Η χειρότερη!  Απραξία και συμβιβασμός, που οδηγεί στο γενικό βόλεμα και που ανοίγει το δρόμο στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Συνάδελφοι, η συμμετοχή των πολλών στη δράση δεν είναι εύκολο πράγμα, ούτε είναι μονόπρακτο έργο. Απαιτεί θυσίες. Κρύβει απογοητεύσεις και ήττες. Είναι όμως ο μόνος δρόμος που οδηγεί στη συσπείρωση και στην οργάνωση των εργαζομένων στη ουσιαστική συνειδητοποίησή της δύναμής τους απέναντι στην εργοδοτική εξουσία. Γι’ αυτό είναι το μόνο που φοβίζει την κάθε εργοδοσία και το τορπιλίζει σε κάθε βήμα. Θέλει να πιστέψουμε ότι είναι χάσιμο χρόνου η ενασχόληση με ζωτικής σημασίας εργασιακά ζητήματα. Έτσι πασπαλίζει με μπόλικη χρυσόσκονη τον εκμεταλλευτικό μηχανισμό της απόσπασης υπεραξίας από τη δουλειά μας.

ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΥ  & ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

Τίποτα δε γίνεται αν μένεις θεατής ,

όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 14 ΔΕΚΕΜΒΡΗ