Ψηφίζω Αγωνιστικό Μέτωπο

Η κρίση που μας μαστίζει τα τελευταία χρόνια, διέλυσε αυταπάτες.

Κάποτε παίρναμε αυξήσεις, έστω και ψίχουλα. Κάποιοι από εμάς, έπαιρναν και bonus. Σήμερα, αναφέρουμε τη λέξη “αύξηση” μόνο ως ανέκδοτο. Το bonus το έχουμε ξεχάσει, φυσικά.

Πολλοί από εμάς, πίστεψαν στην ψευδαίσθηση ότι θα χτίσουν καριέρα, επωμιζόμενοι ευθύνες αντί πινακίου φακής θυσιάζοντας πολλές φορές, την προσωπική, την οικογενειακή τους ζωή αλλά και την ψυχική τους υγεία.

Οι τραπεζίτες μας έλεγαν ότι όσο η τράπεζα ευημερεί, τόσο θα ευημερούν και οι εργαζόμενοι. Και ζητούσαν πάντα κάτι παραπάνω.

Η αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι ευημερούν και με το παραπάνω. Τότε που είχαμε ανάπτυξη αλλά και τώρα, μεσούσης της κρίσης. Τροφοδοτήθηκαν αυτά τα χρόνια με 200 δισεκατομμύρια. Τα κέρδη τους πολλαπλασιάζονται. Εμείς, πότε ευημερήσαμε αντίστοιχα;

Τώρα, μας καλούν να πληρώσουμε την κρίση που δημιούργησαν με τους ομοίους τους, την οποία και μας φορτώνουν και για την οποία δεν ευθυνόμαστε εμείς ως εργαζόμενοι και ως πολίτες.

Μειώσεις μισθών, καταστρατήγηση ωραρίου, εντατικοποίηση δουλειάς, “οικειοθελείς” αποχωρήσεις-απολύσεις με τις εθελούσιες, αγωνία και φόβος, αβεβαιότητα για το μέλλον. Και η δαμόκλειος σπάθη της συνολικής απελευθέρωσης των απολύσεων να επικρέμεται πάνω μας.

Και ο Σύλλογος; Η πρόσφατη εκλογοαπολογιστική συνέλευση επιβεβαίωσε περίτρανα ότι η εργοδοτροφούμενη συνδικαλιστική πλειοψηφία που μας εκπροσωπεί, συνεχίζει το βιολί της:  “Δύσκολες οι εποχές”, “Τόσα μπορούμε”, “Δε λέτε που υπάρχει ακόμα η επιχειρησιακή σύμβαση”, “Η τράπεζα είναι το σπίτι μας”, “συμβολική η σημασία” της απεργίας.

Τι απομένει λοιπόν; Μοναξιά, κατά μόνας… δεήσεις και ο σώζων εαυτόν σωθήτω;

 Όχι! Ευτυχώς, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι!

Που αναδεικνύουν την διέξοδό μας και καταδεικνύουν ότι τα συμφέροντα των τραπεζιτών είναι σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των τραπεζοϋπαλλήλων.

Που αντιστέκονται στο ότι προϋπόθεση για την περιβόητη ανάκαμψη και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των αφεντικών είναι να καταντήσουμε εμείς οι εργαζόμενοι φτηνοί και αναλώσιμοι. Που ορθώνονται παλικαρίσια απέναντι στους εκβιασμούς και στην τρομοκρατία της εργοδοσίας. Που δεν συμβιβάζονται με τις λογικές του “μικρότερου κακού”. Που αποκαλύπτουν την ξευτίλα του εργοδοτισμού της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας του Συλλόγου. Που αντιμάχονται τη λαίλαπα της επιδρομής στις ζωές μας. Που με αυτοθυσία πορεύονται στο δρόμο της αξιοπρέπειας. Που καλούν σε συλλογικό αγώνα, ταξικά προσανατολισμένο! Που με κάνουν να μη νιώθω μόνη!

Γιατί υπάρχει ελπίδα!

Η δυναμική, οργανωμένη, συλλογική αντίδραση με βάση το ταξικό μου συμφέρον.

Γι’ αυτό ψηφίζω Αγωνιστικό Μέτωπο!